२० मार्च, २०१०

मनाचिये गुंती ---- अकरा

"किती हास्यास्पद आहे हे सर्व.  ज्या मुलीबरोबर आयुष्याची सुखी स्वप्न पहीली आणी आज तिच्या आणी माझ्या लग्नाचा वाढदिवस असून सुद्धा मी विसरलो. किती वाईट आहे हे सर्व" 

पार्टी ला आलेल्या पाहुण्यांचे स्वागत करत तो या सर्व गोष्टींचा विचार करत होता. तेव्हड्यात त्याची नजर नंदिनी कड़े गेली.
तिच्या तोंडावर असणारे हसू किती नैसर्गिक आहे आणी किती स्वताहून हासन्याचा व खुश राहण्याचा प्रयत्न आहे त्याचा थांग पत्ता लागत नव्हता.
"नंदिनी खरच माझ्याबरोबर खुश आहे की फक्त खुश राहण्याचा प्रयत्न करत आहे. मला तर कधीच तिच्याबद्दल एक वेगळ असं फील झालं नाही मग हे आहे तर काय ? मंगलसूत्र घातलं म्हणून अयुश्याभर त्या व्यक्ति बरोबर रहायच ज्याच्या बद्दाल थोड ही आकर्षण नसावं."

"सर "  गोंधळवून  अविनाशने आवाजाच्या दिशेने पाहिले. " साधना...!  "  साधनाला पाहताच अविनाशच्या डोळ्यात एक वेगळीच  चमक दिसली . साधनाला ही ती जाणवली.

" अ  अ .. थोड़ा उशीरच झाला सॉरी "

"इट्स ओके ... ये .. सर्व स्टाफ आला आहे . तुझीच कमी होती."

अविनाश साधनाला घेवुन आत गार्डेन मध्ये येतो जिथे ही पार्टी चालली होती. सर्वांच्या भेटी गाठी होत होत्या. साधनाला  पाहून सर्व जन खुश झाले. पण नंदिनी का कुणास ठावुक हे सर्व पाहत असताना खुश नव्हती. जेव्हा अविनाश तिथे साधनाला घेवुन आला तेव्हा नंदिनी  साधनाकड़े टक लावून पाहत होती.

"नंदिनी ही साधना आपल्या साप्ताहिकाची सर्वात लोकप्रिय लेखिका" अविनाशने त्याच्या परीने ओळख करून दिली.

 " हो ..... माहितीये .. hi .. कशी आहेस." थोडसं तुस्ड़ेपणाने नंदिनी बोलली.

" बरी आहे ... तुम्ही कश्या आहात.."

हे सर्व चालू असताना अविनाशचे सर्व लक्ष्य साधनाकड़े होते. तीच सहज बोलन काही दिवसानपूर्वी त्याला आवडत नव्हते पण आज तो प्रतेक्क शब्द जो तिच्या ओठातून बाहेर पडत आहे. तो गोड वाटत होता.



तेव्हड्यात अविनाशच्या काही मित्रानी त्याला हाक मारली आणी तो त्या दिशेने गेला.

" सो ... साधना फार ऐकले तुझ्याबद्दाल तुझ्या कामाबद्दल, तुझ्या बोलन्याब्द्दल आणी हो तुझ्या सौन्दर्याबद्दल ही ...."
काहिश्या भुवया उंचावुन नंदिनी हे सर्व बोलत होती. साधना तशी साजस आणी सधी मुलगी आणी हे तिच्याकडे पाहून लगेचच समजावून येत होतं .

" हो .... थैंक्स अगदीच तसच नाही. जे माझ काम आहे तेच मी करत असते." साधनाने हसतच हे उत्तर दिले.

"ह्म्म्मम्म्म्म ... actuly  तसं तुझ्या बोलण्याचा प्रभाव हा आमच्या यांच्यावर ही जाणवू लागला आहे."
साधनाने लगेचच अविनाशकड़े वळऊन  पाहिले. तर तिला ही ते जानवलं अत्तापर्यंत फक्त स्वताला पैश्याच्या मोजमापात मोजनारे अविनाश जरा वेगलेच दिसत होते.

"साधना...!" जरा स्वर वर करून नंदिनी बोलली .
साधनाने थोडं दच्कुनच पाहिलं

"मला माहित नाही ... पण तू आणी अविनाश नाक्कीच काहीतरी....."

"प्लीज्ज़ काय बोलताय हे ... ते फक्त आमचे बॉस आहेत. त्या पलिकडे ना त्याना माझ्याबद्दल काही माहिती आहे आणी ना मला त्यांच्या बदल"

" ते मला समजत .... मीच नव्हे ऑफिस मधले फार लोक तुम्च्याब्द्दाल बोलत असतात."


" मी  त्यांची  बायको  असून सुद्धा त्याने कधी माझा शब्द पडू दीला नाही आणी तुझ तत्वज्ञान  तर ते फार चवीने ऐकतात. हे बग तुझ्या बद्दाल मला जास्त माहीत नाहिये पण इकडे माझ्या संसारात आडकाठी घालण्याचा प्रयत्न ही करू नकोस "

साधनाचा चेहरा  हे सर्व ऐकताना  रडवेला झाला होता. इथे येताना तिने कधीच हा विचार नव्हता केला की नंदिनी तीच स्वागत असं करेल.

हे सर्व बोलून नंदिनी तर तिथून निघून गेली पण साधनाच्या कानात हे शब्द एखाद्या ज्वलंत आगि सारखे कानात घोलत होते. तिने तिथून कुणालाही न संगता जाने ठीक समजले.

-------------

घरी उशिरा येइन म्हणून सांगुन गेलेली साधना इतक्या लवकर घरी येईल असं प्रो . मराठेना वाटलं नव्हत.
तिचा चेहरा पाहून त्यानी तर्क लावण्याचा प्रयत्न केला. पण सर्व काही फोल ठरलं.

"काय झालं काही प्रॉब्लम ..." 
पण साधना काहीही न बोलता घरात आली अणि खुर्चीवर बसून ढसा ढसा रडू लागली


   

   

४ मार्च, २०१०

मनाचिये गुंती ---- दहा

"स्वप्नातल्या जगात जगत होतो. ऐश आराम सर्व काही पायाखाली. तरी देखिल नीरस आणी बेचव आयुष्य जगत होतो मी, या झोपेतून उठवले ते त्या साधनाने "  घरात शांत बसून अंधार करून अविनाश हे सर्व मनातल्या मनात बोलत होता.

" का? . काय चुकीचं बोललो मी जर असच आहे तर तुम्ही सांगा काय बोलतात ही फुलं, काय सांगतात ही फुलं ? 
जे तुम्ही एव्हड खुश होता."

या  अविनाशच्या  प्रश्नाला साधनाने दिलेलं उत्तर खरच त्याच्या मनाला  भिडलं होतं. ते  उत्तर अविनाशसाठीच नव्हे तर पूर्ण मनुष्य जातीला प्रेरणा देणारी नक्कीच होती.

साधना म्हणाली होती 
" माझ्यासाठी ही फुलं म्हणजे   फक्त   ती सुगंध देणारी किव्हा छान रंग आपल्या अंगावर ओढावून  घेतलेली फक्त एक शो म्हणून वापरावीत असे नव्हे. एक फूल म्हणजे पावसाच्या एका थेंब आणी त्याचे अस्तित्व किती विस्मयकारक आहे हे संगनारा एक दूत ..फूल म्हणजे मातीचा हुंकार, पावसाच्या प्रतेक्क थेम्बाला दिलेला प्रतिसाद म्हनुनच तर एक फूल फक्त एकदाच जन्माला येते. "  

अविनाश हे सर्व ऐकत होता. आणी ही मुलगी आपल्याला जे काही सांगत आहे ते पट्न्यासारखे तर नव्हतच पण हे शब्द मोत्यासारखे साधनाच्या तोंडातून पड़त होते हेच सुखकारक  होते.

"माझ्यामते जामिन आणी आकाश  यांचा मिलाप झाला आहे हे  दूर दूर वर पोहच्वनारा वारा  जेव्हा फुलाच्या कानात जावून हा निरोप देतो तेव्हा आणी तेव्हाच फुलाच खळखळवून हसने म्हणजे निसर्गाचा एक अनोखा चमत्कारच नाही का. दोन दिवसाच्या त्याच्या आयुष्यात तो किती सुखं अनुभवतो अणि किती सुखं हाथोहाथ उधळतो हे खरच वाख्न्याजोगे आहे. एव्हडं सगळ मला एका फुलात दिसते."

तिची ही वैचारिक दृष्टी पाहून अविनाश थोड़े भारावलेच त्याना का कुणास ठावुक पण ते साधनाच्या त्या नविन रुपात फारच खोलवर गुंतत चालले होते पण त्याचा पथ पुरावा ते करत नव्हते.

"छान साधना ...! खरच अतिशय छान कल्पना आहे तुझी पण आपल्या या धका धकीच्या आयुष्यात या सर्व विचाराना काय महत्त्व कारण माझच पहा रोज़ सकाळी जीम, त्य्नंतर ऑफिस then घर तिथे माझी बायको असते एका नवरयाला एका बायको कडून ज्या अपेक्षा असतात त्या सर्व अपेक्षा ती पूर्ण करत आहेच. मग का म्हणून या पहजिल गोष्टीमध्ये मी अडकून पडू यान साठी माझ्याकडे अजिबात वेळ नाहिये."

साधना हसली आणी बोलली 

" याचं उत्तर तुम्हाला फुलाच्या सुगंधात भेटेल .. फुलाचा सुगंध म्हणजे आकाशतत्व कारण त्याला अंतर नाहिये म्हनुनच सुगंधाचा प्रारंभ आणी शेवट शोधता येत नाही म्हनुनच वार्याचा एक झोका त्याला जिथपर्यंत नेयिल तिथपर्यंत त्याचे आकाश . आपल्या मानसांचं ही असच असतं सर जिथपर्यंत आपण सुख उपभोगु शकतो तिथपर्यंतच  आपण सुखी असतो पण  सुखाचा  थोडासा जास्त ढोस भेटला तर तोही आपल्याला नकोसा वाटतो. आपल्या कड़े सर्व काही असून सुद्धा फार काही नसतं पण त्याचा विचार न करता आपण आपले आयुष्या जगत असतो. पण जेव्हा कळत  की  अरे हे तर मला नको होतं तेव्हा खरया सुखाचा वेध आणी शोध चालू होतो."

काहीसे गडबडून अविनाश म्हणाले नाही नाही मी खुश आहे. सध्या तरी माझी बायको आणी मी दोघे ही आनंदी आयुष्या जगत आहोत " 

"जेव्ह्दं मी तुमच्या बायकोला ओळखते. त्यावरून ऐव्हाड्च म्हणेन की  तुम्ही दोघे खुश आहात कारण तुमची लाइफस्टाइल एकच आहे. ना तुमच्या काही अपेक्षा आहेत आणी ना तुमच्या बायकोच्या तुमच्याकडून. आणी जर अपेक्षाच नसतील तर पूर्णत्व येणार कुठून.
तुम्हाला कदाचित राग येईल माझ्या या बोलण्याचा पण मला संगाव्सं वाटत आहे ज्या गोष्ठीवर प्रेम करण्यात काही रिस्क नाही . त्या गोष्ठीवर  प्रेम करणारी मानसं खुप असतात. पण खरतर ते प्रेम नसतं ती मालकी असते. कारण ते प्रेम सुरक्षित असतं तिथे समर्पण नसतं. आणी समर्पनाशिवाय प्रेम .....हं .. its too difficult   "

तिचे शब्द अजूनही अविनाशच्या कानाशी घुरळ  घालून बसले होते. तेव्हड्यात त्याच्या कानावर काही अनपेक्षित आवाज़ येवून धडकला आणी तो होता. नंदिनिचा.

"अरे अवि इतक्या लवकर  ऑफिस मधून कसा काय आलास " बोलतच तिने तिच्या हाथाना रुंदावून अविनाशला मीठी मारण्याचा प्रयत्न केला. पण अविनाशने त्याचा मुड नाहिये असं दाखवत बाजुला सरला.
 आणी नंदिनी तिथून निघून गेली.

अविनाशने पाठमोर्या  नंदिनिकड़े पाहिलं आणी पुन्हा विचारात गुंतला 

"अरे हे काय नंदिनिने काय झालं हे विचारलं सुद्धा नाही. दररोज दिली जाणारी मीठी आज अश्याप्रकारे 
झिडकारन्याचे कारण ही तिने विचारले नाही. याचा अर्थ काय मला जे हवं आहे ते द्यायचं काम ती दररोज करते पण  मनाचं काय त्याला काय हवं अहे  ते  कसं कळनार तिला खरच साधना बरोबर बोलली हे ते प्रेम नव्हे जे मला हवे आहे. मग  ते आहे तरी कुठे  कसं शोधू मी त्याला " 

तेव्हड्यात नंदिनी तिथे फ्रेश होंउन आली. तिला काही बोलायचे होते पण  ती अड़खळत होती 
अविनाशने  ते ओळखले आणी तिला बोलला 
" काय झालं काही बोलायचे आहे का? "
"हो कदाचित तुम्हाला अथ्वानित नसेल पण सांगन भाग आहे."
अविनाशला काहीही कळत नव्हते " काय झाले आहे "
उद्या आपल्या लग्नाचा चौथा वाढदिवस आहे. आणी दरवर्षीप्रमाने तुम्ही या वर्षी ही विसरलात असो  विचार करत होते  की उद्या  घरी एक पार्टी organise  करावी पहा जमलं तर लवकर या " एव्हडं बोलून नंदिनी तिथून निघनारच होती पण ..

" हे नंदू सॉरी .... खरच आपल्या आयुष्यातला अव्हादा मोठा क्षण आणी मी .... सॉरी या पुढे असं होणार नाही. उद्या लवकर येइन आणी माझ्या काही friends ना सुद्धा invite  करें ओके .."

नंदिनी हसतच पुढे आली. आणी अविनाशला तिने मीठी मारली. 

...............................

पुढील भाग 
लवकरच ....    

२५ फेब्रु, २०१०

मनाचिये गुंती - नऊ

साधना अविनाशच्या  केबिन कड़े जाण्यास निघाली.
अविनाश फोन वर बोलत होता. फोनवर बोलता बोलता त्याने एक नज़र त्याच्या दिशेने येनारया साधनाकड़े पाहिलं. आणी का कुणास ठावुक त्याची नजर तशीच तिच्या मूर्तिमंत चेहरयाकड़े पाहत राहिली . कदाचित साधनाला ही ते जाणवलं असावं. म्हनुनच की काय ती सुध्हा थोड़ी लाजरी बुजरी झाली. ती काही बोलणार तेव्हड्यात अविनाशने तिला नजरेने आत येण्याचा इशारा केला. ती आत जावून खुर्चीत बसली. तेव्हड्यात तिचं लक्ष्य तिथेच असलेल्या गुलाबाच्या फुलांवर गेले. आणी थोड़ी ती हसली


  तिला कालचा सर्व प्रकार आठवला. तिने फक्त तिचे विचार मांडले होते. पण हे विचार एखाद्या व्यक्तीमध्ये एव्ह्दा बदल घडवून  आनु शकतात. हे तिला पटत नव्हते.




कसे पटणार ?  तिला कधी तिची स्वताची ओळख पटली नव्हती. प्रशांतच्या कारणाने ते ही जामुन आले होते. असो ती थोड़ी प्रसन्न मनाने अविनाश समोर गेली. काल रात्री बसून पूर्ण केलेला लेख त्याच्या समोर ठेवला. कदाचित काल भेटलेला ओरडा ती विसरली असावी. नाहीतर  हे  असे धाडस!


" मिस . साधना" अविनाश ने तिचे लक्ष वेधून आणी हाथातला फोन खाली ठेवून तिच्याकडे पाहिले
" काल मी तुमच्या विचारांवर फार विचार केला. कदाचित तुमच्या या विचारांचा आपल्या साप्ताहिकाला नक्कीच चांगला प्रतिसाद मिळेल, अहो मिळेल काय !  मी आपल्या वाचकांकडून आलेल्या सर्व पत्रांचा मागोवा घेतला, तुमच्या मागच्या स्तोर्य्ला छान प्रतिसाद येतो आहे."


साधना हसून बोलली. " मिळनारच  सर" त्याने तिच्याकडे साशंक नज़रेने पाहिले.  " अहो .. आजकाल लोकांना सत्या हवं असतं, आपले विचार त्यांच्यावर आत्तापर्यंत लाद्त होतो जे कधीच आपल्या आयुष्याचा घटक नव्हते . त्याना जेव्हा तुम्ही त्यांच्या मनाचं प्रतिबिंब दाखवाल. तेव्हा ते कुठे तरी आपल्याला आपल्या सप्ताहिकाला त्यांच्या घरात स्थान देतील."


साधना बोलतच जात होती. आणी अविनाश फक्त ऐकत होता.
" जो पर्यंत आपण स्वताला स्वताच्या नज़रेतुन पाहत. नाही तो पर्यंत तुम्ही दुसरयाला त्याच खरं रूप दाखवू शकत नाही. even  मी म्हणेन की तो तुमचा हक्कच नाहिये."


" अच्छा म्हणजे तुम्हाला म्हणायचे आहे की काल आपल्यात जे सवांद झाले ते तुम्ही तुम्हाला पड़तालुन नंतर माझ्याशी शेयर केलेत. का ? याचा अर्थ काही दिवसांपूर्वी ची साधना कोणी वेगळी होती. आणी ही कोणी वेगळी आहे. हो का ?"


साधना गड़बडली तिच्याकडे याचं काही उत्तर नव्हते.


" नाही अगदीच असं नाही."
"मग कसं ? " साधना च्या डोळ्यात डोळे घालून, तिच्या प्रश्नाकित नज़रेला नज़र भिडवून अविनाश बोलले.


तेव्हड्यात तिथे साठे आले . प्रभाकर साठे हे आमच्या ऑफिस मधले  एकमेव लेखक असे आहेत की ज्यांच्या खाजगी आयुष्याचा आणी त्यांच्या profetional लाइफ वर कधी प्रभाव पडत नाही .


" सर ते काही पेपर्स वर तुमची सही हावी होती."
काही वेळ त्या पेपर्सवर नजर फिरवल्यावर त्यानी पेनसाठी साठेंच्या दिशेने हाथ फिरवला तोच त्यानी खिशातला पेन काढून अविनाश समोर ठेवला. अविनाशने  पेपर्स साइन करून दिले. आणी हा सर्व प्रकार साधना समोर होत होता. साठे पेपर्स घेवुन निघून गेले. पण साधना तिथेच होती. थोडीशी फिरकी घेत अविनाश साधनाला बोलले.


" काय माझ्या प्रश्नाचं उत्तर नाही दिलत अजुन "
साधना हसून बोलली


" एक सांगाल सर "
" हं ...बोला "
" तुमच्या या डेस्कवर ऐव्हाड़े पेन पडलेले आहेत तरीही तुम्ही साठें कड़े पेन का मंगितलात यात्लाच एक का वापरला नाहित."
" अहो ते इम्पोर्टेड पेन आहेत.असे छोट्या मोट्या कामासाठी काय वापरायचेत"


साधना अपेक्षित असलेल्ल्या उत्तराने खुश झाली.


"अ अ अ .... काय बोललात इम्पोर्टेड पेन .... छोटी मोठी कामं .. मागच्या वेळेस यातला एक तरी पेन तुम्ही कधी वापरला होता सांगू शकाल ?"


अविनाशच्या चेहरा प्रश्नाकित झाला होता.


" नाही ना.. अहो ज्या वस्तुच काम जे आहे ते त्या वस्तुला करावं लागणारच त्याशिवाय गत्यंतर नाही. कितीही महागडी वस्तु असो, तिचा गुणधर्म जर वेळ प्रसंगी माणसाला उपयोगी पडला नाही तर तिचा काय उपयोग. आपण तर साधी मानसं आहोत जेव्हा आपल्याला समजतं की आपण चुकतो आहोत तेव्हाच आपन ती चुक सुधरव्न्याचा प्रयत्न करतो नाही का . चुकीच्या आधी आलेल्या  शहानपनापेक्षा त्यानंतर आलेल्या शहानपनाला  महत्त्व अधिक असतं कारण तिथे अनुभव लपलेला असतो."


अविनाश पूर्ण पने साधनाच्या बोलण्यात मंत्रमुग्ध झाला होता. इतक्या वेळा ही मुलगी आपल्या समोरून गेली होती. पण तेव्हा कधी ही नजर वर न करता या मुलीने पाहिलं नव्हतं आणी अत्ता तीच नजर इतकी तीष्ण होवून नज़रेला भिडू पाहतिये.


साधना तिच्या शब्दात इतकी गुंग झाली होती की तिला कळत  ही नव्हतं की ती जे काही बोलते आहे ते अविनाशच्या डोक्यात तरी जात आहे का?


" आहो जर हे पेन तुम्ही तुमच्या त्या जुन्या प्लास्टिकच्या फूलन सारखेच फक्त शो पिस म्हणून ठेवणार असाल तर ठीक आहे. कारण कितीही महागडे शो पिस आणून ठेवले तरी फक्त त्या जगेचं सौंदर्य वाढतं पण माणसाच्या मनाचं काय त्याचं सौन्दर्य तर पैश्यात मोजता येत नाही."


" मला काहीही कळत नाहिये. म्हणजे ... हे कळते आहे की तुम्ही काय बोलत आहात पण या सर्व गोष्ठी आपल्या आयुष्यात कश्या काय उतरवणार . its realy too difficult ."


"का .. यात अवघड ते काय. मला सांगा. आज तुमच्या टेबलावरची ही गुलाबाची फुले त्याजागी कालपर्यंत ती प्लास्टिकची फुलं होती. असं का? काल मी म्हणाले म्हणून की अजुन काही ? "


" हो...... काल तुम्ही जे काय बोललात ते मला पटलं. even मी घरी जावून  या सर्वाचा विचार सुद्धा केला."


"वेगळ! ..." एकदम कुत्सित हास्य देवून अविनाश ने विचारलं.


" ह्म्म्मम्म .. म्हणजे तुम्हाला या फुलांमधून एक वेगळ असं. जे शब्दात वर्णन करता येणार नाही, असं काही जाणवलं  नाही. एक नैसर्गिक पण तेव्ह्डाच आत्मिक आनंद देनारं काहीतरी"


" नाही ,,, असं काही जनावुन घेन म्हणजेच टाइमपास  आहो आपण मानसं आहोत जगातल्या बाकीच्या प्राण्यांनपेक्षा आपल्याला कितीतरी पटीने चांगली  देवाने  विचार करण्याची शक्ति दिली आहे. तुम्ही बोलताय तसं करायला लागलो तर तुम्हाला नाही वाटत. काही दिवसानी आपल्याला जंगलात जावून राहावं लागेल."


साधना फक्त मुक्त पने थोडीशी गालातल्या गालात हसली.


" का? .. काय चुकीचं बोललो मी जर असच आहे तर तुम्ही सांगा काय बोलतात ही फुलं काय सांगतात ही फुलं जे तुम्ही एव्हड खुश होता. त्याना पाहिल्यावर " थोडेशे पुढे येउन आणी तेव्ह्डेच गडबडून अविनाश म्हणाले ........

  

१८ फेब्रु, २०१०

मनाचिये गुंती ---- आठ

"दहाच ऑफिस होतं, म्हणून मी सकाळी एक तास अगोदरच निघाले. साप्ताहिकाच्या  लेखाचा आणी मेन स्टोरीचा सर्व भार माझ्यावरच असतो पण या वेळेस सरानी काहीही विषय दिला नव्हता. मग सुरुवात तरी  काय आणी कुठून करणार.
९.३० ला ऑफिस मध्ये पोहचल्यावर पाहिले की अविनाश सर दोन तास अगोदरच आले होते " साधनाच्या एक वर्ष्याच्या कामकाजात असे कधी घडले  नव्हते

" गुड मोर्निंग सर " सराना पाहताच साधना उत्तरली
 थोड मागे  वलून आणी छोटसं हसू ओठांवर ठेवून अविनाश बोलले

" हाय , अछा तर ही वेळ आहे तुमची येण्याची तर"
 " माझ्या गैरहज़िरित सुद्धा माझ्या ऑफिसचं काम थांबणार नाही हे नक्की" थोडसं मस्करी करत आणी  काही पावले पुढे  येत अविनाश बोलला.

त्यांच्या चेहरयात वेगळीच चमक दिसत होती. जणू  त्यांच्यातला  अविनाश एका नव्या रुपात नव्या बहरात आला असावा हेच ते रूप जे पहिल्या वहिल्या प्रेमात प्रतेक माणसाला आपल्यात जाणवत. साधना ही काहीशी अशीच नव्या बहरात आली होती जेव्हा तिला प्रशांतच्या  प्रेमाचा साक्षात्कार झाला होता.

आपल्या केबिन कड़े वळत  साधना तिच्या भूतकाळ:आत  रमली.
दररोज ऑफिस सुटल्यावर चौपाटीवर फिरने, हाथात हाथ घेवुन त्या बेसुमार वाहनारया समुद्राच्या लाटाना तुडवत तिथून फिरने जणू  त्यांच्या  प्रेमाची ग्वाही ते  त्या समुद्राला देत. दररोज नवनविन फुलांचे गुच्छ कदाचित साधनाच्या  टेबलावर दररोज असणारी नवनवीन ताज़ी  फुलं येण्याची सुरुवात इथूनच झाली होती. कोण्या महापुरुषाला एका दैवीशक्तीचा आविष्कार घडावा तसा त्या दोघाना  तेव्हा एकमेकांच्या प्रेमाचा आविष्कार घडला होता.
माहीत नाही कुठे माशी शिंकली आणी अचानक दोन आठवड्यापूर्वी त्या समुद्राजवळच प्रशांतने भेटायला बोलावले तेव्हा ना त्याच्या जवळ माझ्यासाठी फुले होती ना कुठे त्याच्या डोळ्यात ते प्रेम

" काय झालं प्रशांत इतक्या तातडीने का बोलावलस." त्याचा चेहरा समुद्राच्या लाटांचा वेध घेत होता. आणी साधना फक्त त्याकडे पाहून काहीतरी चुकिच घडणार  आहे  याचा चंग बांधत होती.

" साधना ..." मागे वळत  तो बोलत होता " अगं घरातल्यानी माझं लग्न ठरवले आहे."
साधना  स्तब्ध होती. त्याचे डोळे जमिनीच्या दिशेने होते. साधनाला विश्वास बसत नव्हता की हा तोच प्रशांत आहे ज्याने माझ्या नज़रेत नज़र भिडवून सांगितले होते की माझ तुझ्यावर प्रेम आहे आणी आज
"मग ...हे तूझ्या घरात्ल्यानी ठरवल ना! तू काय ठरवल आहेस "
या उलट वाक्याची आपेक्ष्या त्याने केली नव्हती पण आलेल्या प्रश्नाच उत्तर काय देऊ याचाच विचार त्याने जवळ जवळ दोन मिनिट केला. तिच्याकडे न पाहता तो मागे फिरला. समुद्राचा खारा वारा  त्याना अधून मधून ओळख दाखवत होता पण आज याची  जाणीव दोघाना ही नव्हती.
" वेळ प्रसंगी मी माझ्या  घरात्ल्यान्च्या विरोधात जावून लग्न करें, पण तुझ्याशिवाय लग्न करणार नाही. ही तुझीच वाक्य  होती ना. आता काय झालं. कुठे गेलं तुझं ते प्रेम ......" तिला  मध्येच थांबवत प्रशांत बोलला की
" तो सर्व बालिशपना होता आता आपल्याला आपल्या भविष्याबद्दल विचार करावा लागेल. तुझी जागा माझ्या आयुष्यात कोणी घेवुच शकत नाही पण माझी फॅमिली जीने मला लहानाचं मोठं केलं त्यांचे काही हाक्क आहेत की नाहित, त्यांच्या अपेक्षा मी पूर्ण करणार नाही तर कोण "

हे ऐकताच साधनाचे डोळे पाणावले होते  "  भविष्याचा विचार.  तो विचार करताना  तर मी फक्तं तुझा विचार केला होता आयुष्यामध्ये कधीच कोणावर विश्वास ठेवला नव्हता तेव्ह्डा तुझ्यावर ठेवलाय. भविष्याही तूच होतास. पण तू कदाचित मला तुझ भविष्या समजलं न्व्ह्तासं" तिचे भिजलेले डोळे अणि थरथरनारे ओठ पाहून  एक  क्षण प्रशांत थबकला

"साधना माझ्या हाथात काहीही नाहिये आपण एकमेकाना विसरलेलच बरं. be  practical "

हे बोलून प्रशांत तिला एकटीलासोडून निघून गेला . पुन्हा एकदा एकटेपणाची झळ  तिच्या आयुष्याला लागली होती. तीच्या डोळ्यातला पुर संपता संपत नव्हता."

" excuse  me  mam , "
हे शब्द ऐकताच साधना दचकली. आणी तिला कलुन चुकलं  की ती अत्ता त्या दिवसापासून कितीतरी लांब आली आहे जिथे ती आणी फक्त तिचे विश्व आहे. तिने वर पाहिलं

" अरे चंदू  तू , काय झालं ? "

चंदू साधनाच्या ऑफिस मध्ये काम करणारा एक मुलगा होता.
".... तुम्हाला अविनाश सर बोलावत आहेत."

" हा.. हो तिकडेच  जाण्यास निघाले होते मी. "

साधना अविनाशच्या  केबिन कड़े जाण्यास निघाली.
अविनाश फोन वर बोलत होता. फोनवर बोलता बोलता त्याने एक नज़र त्याच्या दिशेने येनारया साधनाकड़े पाहिलं. आणी का कुणास ठावुक त्याची नजर तशीच तिच्या मूर्तिमंत चेहरयाकड़े पाहत राहिली . कदाचित साधनाला ही ते जाणवलं असावं. म्हनुनच की काय ती सुध्हा थोड़ी लाजरी बुजरी झाली. ती काही बोलणार तेव्हड्यात अविनाशने तिला नजरेने आत येण्याचा इशारा केला. ती आत जावून खुर्चीत बसली. तेव्हड्यात तिचं लक्ष्य तिथेच असलेल्या गुलाबाच्या फुलांवर गेले. आणी थोड़ी ती हसली

  तिला कालचा सर्व प्रकार आठवला. तिने फक्त तिचे विचार मांडले होते. पण हे विचार एखाद्या व्यक्तीमध्ये एव्ह्दा बदल घडवून  आनु शकतात. हे तिला पटत नव्हते.






 

१२ फेब्रु, २०१०

मनाचिये गुंती ----- सात

अविनाश मुजुमदार नाव जसं वजनी होतं तसं हे व्यक्तिमत्त्वं ही तसच आणी तेवढच वजनी. आत्ता पर्यंत कधी ऑफिस मध्ये कोणी मान वर करून अविनाशशी बोलले नव्हते, आणी आज
" ही कोण कुठली माझ्याकडून दिल्याजानारया वेतनावर जगनारी writer   माझ्या विचारांवर   टिकास्त्र कसे सोडू शकते."
डोक्यातला कलहं वाढतच जात होता. राग येत होता पण कुठे तरी साधना जे काही बोलली ते डावलन्यासारखे  नव्हते.
आपली भलीमोठी गाडी चालवताना एव्हाना अविनाशला गर्व असे की माझ्याकडे एवढा पैसा आहे की मी रस्त्याने चालनारया प्रत्येक माणसाच्या नजरा माझ्याकडे खेचू शकतो. पण आज एका फुलाची महती साधनाने ज्यापध्हतिने सांगितली ती पद्धत अविनाशच्या त्या गर्वाला इतक्या खाली ठेचकलुन दिले की तिथे अविनाशचा झालेला अपमान ही अविनाशला त्याच्या वेगलेपणाची  जाणीव करून गेला.


बंगल्यात गाडी पोहचताच अविनाशने त्याच्या हातातील bag  सुंदर नावाच्या त्याच्या नोकराकड़े दिली. आणी सरळ जावून हॉल मधल्या एका सोफ्या वर जावून पहुडला. थोडासा थकवा जाणवत होता, पण डोळे बंद करताच साधनाचे ते उलट शब्द कानाजवळ गर्दी करत होते .


"काय चुकत आहे माझे.  मी ज्या पधातीने जगत आहे, ते की मी स्वता चुकत आहे .  नाही  नाही आज मझ्या जवळ जे काही आहे. ते मी जो काही आहे तसं कमावलं आहे. मी चुकुच शकत नाही. आणी राहिलं त्या फुलांच तर its  just part of   profetionalism . ती फुलं पाहून ही मी खुश आहेच की. मग का त्या फुलांचा अट्टाहास " अशी मनाची समजूत घालून,  थोडसं  पुढे होवून अविनाश फ्रेश होण्यासाठी निघाला तोच त्याची नजर तिथेच टेबलावर असलेल्या मोती च्या फोटो फ्रेम वर गेली. पुढे जाउन अविनाशने त्या फ्रेमवर हाथ फिरवला आणी काही वेळातच त्याचे डोळे पानावले.


मोती अविनाशचा पाळीव कुत्रा ज्याने अविनाशला जवळ जवळ तीन वर्ष्य साथ दिली पण त्या तीन वर्ष्यात त्या मुक्या प्रान्याने लावलेल्ल्या लळयाने अविनाश पुरता भिजला होता. मोत्याशिवाय अविनाश कधीही जेवायचा नाही की त्याला पाहिल्याशिवाय तो कधी ऑफिसला ही जात नसे. मोत्याच्या बाबतीत ही असेच अविनाशला पाहिल्याशिवाय तो झोपत  नसे. अविनाशच्या येण्याच्या वेळेस बंगल्यात  तो येरझर्या घालत असे. हे मोत्याचे चमत्कारिक वागने फक्त अविनाशसाठीच असे. पण कुठे माशी शिंकली आणी फक्त एकदा लाडाने नंदिनिच्या अंगावर उडी  मारल्याने  तिची कीमती साडी फाटली होती. आणी याची शिक्षा म्हणून नंदिनी ने त्याला कुठेतरी लांब तिच्या एका मैत्रिणीच्या घरी पाठवून दिलं होतं आता माहीत नाही  तो नेमका कुठे आहे. पण जाताना अविनाशच्या नज़रेला एक नज़र भिडवून  तो गेला होता ती नजर जणू अविनाशला संगत होती की " मला जायाच नाहिये " " जे काही झालं ते माझ्या प्रेमाचा भाग होता पण तू ओळखलच नाहीस, जास्त काही नाही पण मी दिलेलं प्रेम तरी दाखवायचसं "




" त्याने भरभरून दिलं पण मी त्यावेळी त्याची ती घाभरलेली नज़र ओळखु शकलो  नाही, कदाचित त्याच्यापेक्षा मला नंदिनीचं प्रेम मोठं वाटलं असावं "  अविनाश स्वताला अपराध्यासारखे मानत होता. प्रेमात गफलत करने माणसाचा गुणधर्म  तो पनाला लावणे म्हणजे तारे वरची कसरत हीच कसरत चुकवावी म्हणून माणूस मागे पुढे न पाहता  " हाजिर तो वजीर " या संकल्पनेनुसार स्वताला कोणत्या व्यक्तिपासून नफा आहे ते पाहून विचार करणं काही चुकिच नाही


"तुम्ही  इथे आहात"
पाठीमागून आलेला नंदिनिचा आवाज़ ऐकून अविनाशने डोळे पुसले आणी वलून  पाहिलं

" कित्ती वेळ वाट पाहिली तुमची आणी तुम्ही इथे "

" सॉरी ... तुला फ़ोन करून संगनाराच होतो पण ..."

"विसरलात ....हं हं .... मी तुमची लग्नाची बायको आहे. हे कधी विसरु नका म्हणजे मिळवली"

अविनाश साठी  हे सर्व नविन नव्हतं . दररोज  त्याची अन नंदिनिची या ना त्या कारनावरून  वादावाद होतं असे .

" झालं तुझं.  माझं डोकं दुखत होतं म्हणून मी घरी आलो. तुला फोन करत होतो पण कदाचित तू पार्टीमध्ये  busy होतीस"
अविनाश  काहिश्या रागा रागाने तिच्याशी बोलत होता. " पटत नसेल तर मोबाइल वरचे miss call ची लिस्ट पहा "

हे ऐकल्यावर खाजील होउन नंदिनी आतमध्ये गेली. आणी अविनाश पुन्हा आपल्या विचारांमध्ये रमून गेला.

------------

इकडे साधना आणी प्रो . मराठे. रात्रीची जेवण झाल्यावर गप्पा मारण्यासाठी बाल्कनीत आले. बिल्डिंग मधील काही मुलं  खाली खेळत होती.


" किती निरागस आहेत ही मुले, यांच्या भावितव्यात काय काय वाढून ठेवलय कुणास ठावुक" काहिश्या सूचक शब्दातून साधना बोलली.
" त्यातच तर  खरी मज़ा आहे, माणसाला पुढे काय होणार आहे माहीत नसतं. पण तरीही शंकांच काहुर तो आपल्या आजुबाजुला ओढावून  घेतो. आणी पूर्ण आयुष्याभर त्या शंकांच निरसन करत राहतो. ना तो जगतो, आणी ना त्या लोकाना जगु देत, जी त्याच्या या शंकांचा घटक असतात."

साधना तत्परतेने हे सर्व ऐकत होती. आणी तेव्हा तिने मराठेना तिच्या ओफ्फिसमध्ये घडलेली गोष्ट सांगितली.
हे ऐकून ते हसले आणी म्हणाले

" छान! ... असच स्वताला आणी स्वताच्या विचाराना लोकांपर्यंत पोह्च्वत जात जा, यातून तुला तुझ्या मनाचा ठाव ठिकाना लागेल, आणी मानसानां तुझ्या अस्तित्वाचा"

हे ऐकून तिला भारावून आलं ती वाट पाहत होती ती उद्याच्या दिवसाची तिला पाहायचं होतं की आजच्या घटनेचा अविनाशवर काय परिणाम पडला आहे.

---------
पुढील भाग   
लवकरच ......    

३ फेब्रु, २०१०

मनाचिये गुंती --- सहा

"मे आय कमिंग सर ,"
हे शब्द कानावर पडताच अविनाश नी रोक्षानी मागे वळउन  पाहिले.


साधना थोडीशी घाबरलेलीच होती. तिला काही कळत  नव्हते की हे तेच अविनाश आहेत का ज्यानी तिला काल रमाच्या  घरी सोडलं होतं.


"काय झालं आहे तुम्हाला" अविनाशने चमकुन विचारलं " तुम्ही पहिल्या सारख काम करत नाही आहात,
any problem"


"नाही काही नाही सर "


" काही नाही. मग स्वप्न म्हणून आयुष्या कड़े पाहनारया  एका मानसाम्ध्ये एव्हढा आमूलाग्र बदल"


" म्हणजे.. मी काही समजले नाही  "


"अहो " आपल्या  सिंहासना सारख्या त्या खुर्ची वरून उठून अविनाशनी तिच्याकडे पाहिलं


" तुमच्या टेबला वरचा तो flower pot , ज्यातील फुले तुम्ही गेले आठवडाभर बदलली नाहीयेत. तेव्हाच मला वाटल की काही गौड़मंगल आहे, पण या वेळेसचा तुमचा लेख वाचला आणी सर्व काही उलगडल. घरी काही probluem  चालु आहे का ? "


"नाही सर, actuly "
"हे बघा, तुमच्या खाजगी जीवनात काय चालू आहे, हे जानन्याचा मला थोड़ी  ही उत्सुकता नाही, पण तुमच्या या नविन रुपाचा माझ्या साप्ताहिकावर पडलेला परिणाम पाहता हे मला जाणून घ्यावं लागेल ."


साधना आ वासून अविनाशचे हे बोलने ऐकत होती. फक्त एका flower pot मधील कुजलेल्या फुलानवरून अविनाशने अंदाज़ पंचे जो निश्कर्ष  केला तो बरोबरच होता.


" मला माहित नव्हतं सर की तुंम्ही तुमच्या स्टाफ कड़े इतक्या बारकाईने पाहता."


" आहो पाहावच लागत. त्या शिवाय थोडीच bussiness चालवता येतो, तुमचच  पहा. त्या तुमच्या टेबलावर दररोज ठेवलेली ती छान फुलं, जो पर्यंत ती ताज़ी टवटवित्  असतात तो पर्यंत आनंद ओसंडून देतात पण नंतर कोमेजुन गेल्यावर तितकच नैराश्या तोंडावर सोडून जातात."


हे अविनाश चे बोलने साधनाला खटकले. आणि आत्तापर्यंत बंद ठेवलेले तोंड तिने नाइलाजा खातिर उघडले
" आहो ते फूल आहे. आनंद देऊन कोमेजुन जाने हा त्याचा गुणधर्मच.  आता त्या फुलाने दिलेला आनंद चेहरयावर किती ठेवायचा हा  प्रश्न ज्याचा त्याचा नाही का ?"


" हो मान्य करतो मी ही पण तुम्हीच पहा. आयुष्यातिल  एका धक्क्याने तुम्ही त्या फुलाने दिलेल्या  त्या सर्व आनंदावर
वीरजन टाकले हो. त्या पेक्षा आमचे बारे आहे. ही कागदाची इम्पोर्टेड फुलं आम्ही आमच्या टेबलावर सजवतो. जी कधी कोमेजत ही नाहित आणी आनंद ....."
 "तो आनंद ही तेव्ह्डाच उसना असतो " अविनाशचे बोलने मध्येच थांबवून साधना बोलली .
" ज्या फुलांबद्दल तुम्ही सांगत आहात. त्या फुलांचा आनंद माणसाने निर्माण केलेला असतो. त्याला निसर्गाचा सोपस्कार नसतो. आणी ही माझी फुले निसर्गाचं अनमोल देन आहे ज्याला माणसांच्या रुढीचा गंध ही नसतो, जरी ते कोमजले तरी निर्वाल्य बनून पवित्र बनते, दोन दिवसांच्या आयुष्यात ते फूल  स्वताचा गंध, स्वताचं सर्वस्व असणारे त्याचे ते रूप सर्व काही माणसाच्या हाथात देते, पण आपण आपलं सर्वस्व हक्क, कर्त्तव्य, अहंकार आणी स्वर्थिपनात आपलं सर्वस्वं झाकुंच ठेवतो "  


तिचं ते रूप अविनाश साठी नविन होतं, पण जे काही होतं त्याने अविनाश थकक नक्कीच झाला.


"सॉरी ...तुम्हाला राग आला असेल but its  true  "
"पुढच्या अंकात तुमच हे रूप पाहायला मलाच नव्हे तर आपल्या वाचकाना ही नक्कीच आवडेल "
साधनाने आपली अपराध्या सारखी नज़र वर करून निघून तिथून गेली
तिच्या डोक्यात विचारांची घाळमेंळ चालु होती. तिला समजत नव्हतं की हे सर्व तिच्या डोक्यात कसं आलं, आल ते आल वरून ओठान्पर्यंत.
" कदाचित मी माझं आयुष्य,  माझे विचार, माझ अस्तित्व, शोधण्यास आणी ते पटवून सांगण्यास निर्भीड झाले आहे. हे याचच लक्षण असावं  "  असाच काहीसा विचार करत ती तिच्या केबिन मध्ये गेली.


इकडे अविनाशच्या डोक्यात सुद्धा विचारांची घालमेल चालु होती, " ही मुलगी जीने  कधी  माझ्यासमोर तोंड ही उघडलं नव्हतं तिने आज मला मी किती चुकत आहे हे दाखवून देत होती. " काहिश्या धुसुर विचारानी अविनाशच्या डोक्यात गर्दी केली होती. तेव्हडयात शेजारचा फोन कड़ाडला.


"हेल्लो "
" हा बोल नंदिनी, अ.. अ ...अ .. अत्ता काही नेमकं सांगू शकणार नाही. असं  कर तू अगोदर तिथे जा मी नंतर वाटल्यास join 
होइन."



-------------------


       

२९ जाने, २०१०

मनाचिये गुंती ---- पाच

आज सोमवार कालचा पूर्ण दिवस ज्या पध्हतिने  गेला.त्याला पाहता आजच्या दिवसाला एक महत्व आल होतं. ते म्हणजे साधना च्या  आयुष्याला एक नवी कलाटणी भेटली होती. जवळ जवळ अर्धा दिवस रडत बसल्यावर प्रा. मराठे यांच्या श्ब्दानी एक नवी झलाळी आली होती. आपल्या डोळ्यातून पडणारे आश्रू जर आपल्यासाठीच असतील तर ठीक पण जर ते कोना दुसर्याच्या नावाने ओघळत असतील तर तुमच्या अस्तित्वाला धोका आहे, हे म्हनं वावग ठरणार नाही.

" मी त्याची लग्नाची बायको होऊ शकत नाही का ?"
या साधनाच्या प्रश्नाला मराठेनी हसत उत्तर दिलं की

" प्रीयकर परिपूर्ण असतो, आणी पतीला मर्यादा असतात, तो मनात असून सुद्धा प्रियकरा  इतका  परिपूर्ण होऊ शकत नाही. प्रशांत तुझा प्रियकर होता कारण तिथे समाजाच्या मर्यादा नव्हत्या, पण जेव्हा पति म्हणून त्याच्या व् त्याच्या घराच्या अपेक्षा पुढे आल्या तिथे तू कुठेच नव्हतिस."

 हे शब्द तिच्या कानात ज्वलंत आगि सारखे ओकत होते. पण नात तेच असतं जे सैरभैर मना पासून स्वीकारलं जात, आणी  तितक्याच आवेगाने  ओसंडून वाहिलं जातं . हे सर्व तिने केलं होतं त्यामुलेच की काय तिने स्वताला प्रशांतच्या लग्नाच्या reception ला जाताना रोखू शकलं नाही.

  थोडीशी पालंगावरून  उठून  चादर बाजुला करून तिने खिडकीकडे रोख केला.
जेव्हा मुंबई मध्ये साधना नविन होती. तेव्हा याच घराने तिला आसरा दिला होता.जवळ जवळ तीन वर्ष्य ती या रूम मध्ये तिची मैत्रिण रमा हिच्या बरोबर राहत होती. हीच होती ती जीने या मायानगरी मध्ये आपल्या लोकानी हाथ काढून घेतल्या नंतर  आसरा दिला  होता. काल रात्री आल्या आल्या सागळयानि तीच स्वागत केलं. असं दाखवलं की काही झालाच नव्हतं. सर्वानी तिला मीठी मारली.काही नविन चेहरे होते तर काही जुनेच
इकडच्या तिकडच्या गप्पा टप्पा सुरु झाल्या. रमाचा वाढदिवस होता, सर्वात जास्त तिला साधनाने heart  केलं होतं. तिला भेटून माफ़ी मागायची होती पण ही वेळ त्या वेड़ीने येऊ दिली नाही. भेटल्या  भेटल्या दोघिही रडायला लागल्या.नंतर  अगदी रात्री बारा वाजता  वाढदिवस साजरा करण्यात आला.  नंतर काय सर्व जन थकल्यामुले  आणी सकाळी लवकर आपापल्या कामाला जायचं म्हणून झोपी गेले. रमाचं घर एवढ मोठं होतच की  तिथे दहा बारा जन आरामात राहू शकतील.




साधना उठे पर्यंत सर्व जन निघून गेले होते. घरामध्ये होते ते साधना आणी रमा.


" चल चल .....लवकर उशीर होतोय ग. " काहीशी धडपड करत, रमा coffe  चा मग हाथात घेउन तिथे  आली "

" सॉरी " साधना काहीशी भुजतच बोलली.

" काय बोलतीयेस तू."

"तुला सर्व काही समजलय ..........येड पांगरुन पेड़ गांवला जाऊ नकोस."

"ह........ या सर्व गोष्टीना आत्ता काय अर्थ आहे का ? "

" हो का नाही ...."थोडीशी गडबडून साधना उत्तरली " कित्ती मोठी गोष्ट होती ती. तुम्हा सर्वाना नाही नाही ते बोलले होते. तुम्ही मला अशे कशे माफी देऊ  शकता "


"साधना... माणूस म्हणून  जगणं आणी माणसा  सारखं जगण याच्या मध्ये फार मोठी तफावत असते."
काहीही ण कळल्यागत साधना ने पाहिलं

"अगं.. तेव्हा तू जी काही वागलीस आणी आत्ताची साधना जी काही वगतियेस हे सर्वपरी तुझ्या मनावर आहे. तेव्हाच बोलन हे तुझ्या प्रेमाची ग्वाही देत होतं. आणी आत्ताच बोलण ही सुद्धा तुझ्या प्रेमाची ग्वाही देनारच आहे फरक एवढाच आहे की प्रेमाची दिशा बदलली आहे."
 साधनाच्या गालावर एक हाथ फिरवून रमा काही काळजीनिशि बोलली .



------------


सकाळचे साडे अकरा वाजले होते. पहिल्यांदाच साधना इतक्या उशिरा ऑफिस मध्ये आली होती. काहीशी घाबरी होउन तिने आपल्या केबिन कड़े मोर्चा वळवला. मुंबईत येतानाच तिने ठरवलं होतं की लेखिका व्हायचं. MA केल्यावर तिने काही मसिकान मधून लेख लिहायला सुरुवात केली  होती. त्यानंतर अविनाश मुजुमदार यांच्या सप्ताहिकासाठी लेख लिह्न्यास बोलावण्यात आलं. एक नैसर्गिक गोष्टीचा माणसाच्या मनाशी असणार नात ती तिज्या लेखातून समजुन देत असतं . या आठवड्यातला अंक घरा घरात पोहचला होता. पण साधनाच्या लेखनाने या वेळेस काही किमया केली नव्हती .


तेवढ्यात स्वताहून अविनाश तिथे आले.  आणी त्या आठवड्याचा त्यांचा साप्ताहिक तिच्या टेबल वर फेकलं. आणी रागा रागाने ओरडले 


" मिस. साधना"
थोडीशी घाबरून साधना तिच्या खुर्ची वरुण उठली.


"मी तुमच्याशी बोलतोय, काय आहे हे, तुम्हाला चांगलच माहीत आहे की आपले वाचक तुमच्याकडून फक्त निखळ मनोरंजनाची अपेक्षा करतात. आणी तुम्ही आहात की हा असा वैचारिक विषय घेउन बसलात."
सर्व स्टाफ या दोघांकडे पाहत होता. आणी हे आविनाशच्या लक्षात आल होतं. त्वरित शांत होउन, त्यानी साधनाला त्याच्या क्याबिन मध्ये येण्यास सांगितले.


गेल्या काही दिवसात साधनाची परिस्थिति पाहता ती फारच निराश झाली होती.
पानझड़ीला आलेल्या वटवृक्षा पासून आपन कधी थंड साऊलीची  आशा करतो का. मग साधना तर माणूस आहे ती तिचा गुणधर्म कसा सोडणार. या सर्व परिस्थितिमध्ये  प्रेमाचे दोन शब्द बोलने सुद्धा तिच्यासाठी अवघड होवून बसले होते, मग लिहनं तर लांबची गोष्ट आहे.





    



२२ जाने, २०१०

मनाचिये गुंती ------ चार















माहित नव्हतं कुणाची गाडी आहे  ती. 
 पण ओळखिची नक्कीच होती. 
काहीशी घाबरी  घुबरी होउन साधना पाठीमागे सरली
.तेवढ्यात  अलगदच  गाडीच्या खिडकीतुन कोणीतरी डोकावलं. 

" excuse me, Miss. Saadhnaa"


हा आवाज़ ओळ खीचा होताच. यात कणभर ही शंका नव्हती. पण कोण तिने पुढे जाउन थोडं पाहिलं 

नावाने  हाक मारताच ती चमकली, आणी त्या व्यक्तीचं चित्र डोळ्यासमोर स्पष्ट झालं. ते होते अविनाश मुजुमदार. साधनाचे बॉस. 

"हेल्लो सर "

"hi ... तुम्ही इतक्या रात्री,  अश्यावेळी एकटया "

"अ.... actuly मी एक  wedding   reception  attend करायला गेले होते. तिथेच इतकी रात्र झाली "

" ओके ......ठीक आहे. चला मी तुम्हाला तुमच्या घरी...."

"नाही नाही याची काही गरज नाही मी जाइन एकटी "

" हो तुम्ही जाल हो  पण .... उद्या ऑफिस ला यायला उशीर होणार, त्याच काय . चला मी सोडतो."

" मी आज इथेच जवळच  माझ्या मैत्रिणीच्या घरी राहणार आहे.आणी तिथूनच सकाळी ऑफिस ला ...."
साधनाची नकारात्मक उत्तरे चालूच होती.  

"मग तिथेच सोडतो, चला लवकर नाहीतर आजुबाजुला चालणारी लोक काही तरी गैरसमज करून घेतील?"
साधनाने त्यांच्या या विनोदाला साथ देत थोडं हसून होकार दिल्यासारखं केलं. आणी कार मध्ये जाउन बसली.

ऑफिस मधले अविनाश आणी आज या गाडी मध्ये साधना बरोबर  बसलेले अविनाश किती विसंगत.
ऑफिस मध्ये सदासर्वकाळ ओरडत राहणारे अविनाश आज इतक्या सौम्यरित्या वागत होते की जणू ऑफिस मधले अविनाश हे नव्हेच.

"तुम्ही देशमुखांच्या मुलाच्या  reception ला गेला होता का ?"
साधनाचे लक्ष्य आपल्याकडे खेचत अविनाश म्हणाले.

" हो तुम्हाला कसं माहीत "
" जेव्हा तुम्ही आलात  तेव्हा मी तिथेच होतो, मी पहिलं होतं तुम्हाला. पण तुम्ही लगेच निघालात तिथून "

" हा .. आज माझ्या एका friend चा बर्थडे आहे. म्हणून बारा वाजायच्या आत तिथे पोहचायच होतं, म्हनुनच लवकर निघाले"

खर तर  हे होतं की दोन वर्ष्या मध्ये कधी चुकून सुद्धा तिच्या मैत्रिनिंचे वाढदिवस  कधी लक्ष्यात राहिले नाहित आणी आज सर्व आठवणी मैत्रिणी, त्यांचा तो collage चा घोळका. सर्व काही आठवत होतं.

 प्रशांत बरोबरची तिची वाढती मैत्री पाहून. तिच्या सर्व मित्रानी, मैत्रिनिनी तिला चिडवने   सुरु केले होते.  
अश्याच एका मस्करीतुन जन्माला आलेला वादने त्यांच्या  मैत्रीवर घाव घातला होता. साधानच्या कोणत्याच मित्राला तिचा हा नविन फ्रेंड  प्रशांत तेव्ह आवडत नव्हता का कुणास ठावुक पण जणू ते त्याच्या  मध्ये  असं काही पाहत होते की जे साधना कधीच पाहू शकत नव्हती. कदाचित प्रशांत तिच्याकडून काही वेगळ्या अपेक्षाही करायला लागला  होता. आणी त्या मध्ये तिचे हे फ्रेंडस वाटेतला दगड बनत होते.


 एका अश्याच बर्थडे पार्टी मध्ये साधना बरोबर आलेला प्रशांतने  पिवून केलेला  धिंगाना , साधनाच्या समोर तिच्या फ्रेंडसचा  केलेला अपमान अजुन ही ताज़ा होता. जेव्हा मैत्री आणी तीच हे प्रशांत बरोबरच नाज़ुक नातं यांमधलं एक बंध तोड़न्याची वेळ आली तेव्हा तिने मैत्री तोडली.

" बसं इथेच थांबवा "

" are u sure ?" काहिश्या शाकिंक नज़रेने त्यानी विचारल. कारण एका  माध्यमवर्गीय माणसां  मध्ये  आल्यावर नाक मुरडन्याची त्यांची ही सवय फार जुनी होती.
आणी श्रीमंतीचा फुकटचा आव आननारया  मध्ये  हा स्वभाव आपणहून येतोच. 


" हो ... इथेच "

"ओके ....बाय see u tommrow in office"


" yup bye "
असं बोलून  साधना   पुढे निघून गेली. आणी अविनाश गाडी वळवून त्यांच्या घराच्या रस्त्याला.

तिला अजुन ही विश्वास बसत  नव्हता की तिचे ते सदानकदा ऑफिस मध्ये ओरडत असणारे बॉस होते. 
गड़गंज  श्रीमंत, पैसा घरी पानी भरत होता. त्यांची सौभाग्यकांक्षिणी या
 ना त्या कारणाने पैश्याचा धाक  धाकवन्यासाठी तत्पर असे. असो  सध्या  तरी  साधना  समोर  एक  नाविन  आव्हान होते.  दोन वर्ष्या नंतर आज ती त्यांना  तोंड दाखवणार  होती.       




      
         





१५ जाने, २०१०

मनाचिये गुंती --- तीन





लखलखत्या, चमकदार मुंबईच खरं आणी साधं रूप पहायचं असेल ना. तर रवीवारी रात्री दहाच्या नंतर बाहेर निघावं. गेली सहा दिवस गर्दीतून घुसमटत श्वास घेणारे इथले रस्ते आज रात्री खर्या  अर्थाने श्वास घेत असतात . असाच कसला  तरी  विचार शिवाजी पार्कच्या रस्त्याने चालताना साधना करत होती. गेल्या दोन वर्ष्यात तिने तिचे हरवलेले अस्तित्व. आज शोधायला सुरुवात केली होती जणू .
आज रविवार असून सुद्धा तिने आज  त्याला मनापासून अनुभवला नव्हता आजचाच काय गेली कित्तेक रविवार फक्त प्रशांतच्याच नावावर होते. आणी आज पासून फक्त मी आणी फक्त मीच असे काहीसे धुसुर पण निराग्रही विचार साधना करत होती.




मध्येच एकटी वेड्यासारखी हसत होती तर स्वता भोवती एक गिरकी मारून दोन हाथ डोळ्यावर ठेवून लाजत होती. जणू आज तिच्या अपेक्षाना पंख फुठले  होते, आणी या अपेक्षा दुसरया कोणावर अवलंबून नव्हत्या त्या तिच्या हक्काच्या होत्या.
ती आज जिंकली होती.  स्वतावरच संशय घेउन आपण फक्त आपलाच आत्मविश्वास हरवून बसतो. प्रशांत तिच्या प्रेमाच्या वर्षावात  चिंब भिजला पण त्याला तो वर्षाव सहन झाला नाही.
 तो वर्षाव त्याच्यासाठी नव्हताच मुळी. आणी हेच तिला उमगल होतं जणू. मराठेंच्या आग्रहास्तव ती reception  ला  गेली. पण तिथे गेल्यावर तिला कोणत्या प्रकारची वागणूक मिळेल हे तिला माहीत नव्हतं. पण तरीही ती तिथे गेली होती,
कसल्याही प्रकारचा जाब तिला विचारायचा नव्हता. त्याला फक्त सांगायच होतं की 
" thanks , दाखवून दिल्याबद्दल की तूझी प्रेम करण्याची लायकीच नाहीये".
हे  ती बोलणार की नाही हे माहीत नव्हतं पण हो आवेग तर तोचं होता. तिथे गेल्या गेल्या साधनाला  प्रशांतच्या बापाचा पैसा, त्याचं नाव, त्याची ख्याति जाणवली. आणी ती त्या मंडपात दिसली सुद्धा.




प्रशांतचा बापाने साधनाकडे हसून पाहिलं
"फार उशीर केलास यायला, प्रशांत कधीपासून तुझी वाट पाहत होता माहितीये"  

"हो ....थोडं काम होतं मला तेच करून आले, काका ...अ...अ प्रशांत ...."

"तो काय तिथे पहुन्यानशी बोलतोय"    

असं बोलून ते निघून गेले. पण प्रशांतची आई जणू साधनाशी  लपाछपी खेळत होती तिने साधनाला तोंडं ही दाखवलं नाही.
प्रशांतचे भाऊ,बहिनिणी तर कधी साधनाला आपलसं केलच नव्हतं.  त्यामुले   त्यांच्या कापलावरच्या  आठया काही
 नविन नव्हत्या. ती पुढे होउन प्रशांतला भेटन्यास  निघाली. तो अगोदरच काही पहुन्यान मध्ये busy होता. तरीदेखिल साधना पुढे होउन गेली.


" hi "


त्याने आगंतिक नज़रेने तिच्याकडे पहिलं
" hi , तू ....."


' हो ... मी का  अजुन कोणी येणार होतं का?'


"नाही म्हणजे ..... तुझी ओळख करून देतो, ही  माझी बायको नम्रता"


साधना थोड़ी हसली . एक जबरदस्तीचं स्मित देऊन ती म्हणाली
" hi "


तेवढ्यात नम्रता प्रशांतला उदेशुन म्हणाली
" हिची ओळख नाही करून देणार का ? "  


" हो... हो.. का नाही नक्की , ही माझी.." थोडसं अड़खलतच त्याने उत्तर दिले '' माझी... मैत्रिण साधना "


साधनाकडे एक नज़र टाकुन त्याने उत्तर दिले. पण ती नज़र किहिशी झुकलेलीच होती.
हा तोच प्रशांत होता ज्याने मान वर करून एक दुर्मिल नजर टाकुन " माझं तुझ्यावर प्रेम आहे " असं बोलला होता. आणी आज तीच नज़र इतकी खाली. 
आणलेला फुलांचा गुछं  प्रशांतच्या हाथात देऊन साधना तिथून निघाली.





त्या अंधार्या रात्रीत जरी ती एकटी चालली होती तरी तिच्या सोबत होत्या त्या  आठवणीं त्या आठवणी ज्या कधी तिच्या आयुष्यात प्रेमाची घुलुक घेउन आल्या होत्या.

सबंध महाविद्यालय साधनाच्या नावाचा उदोउदो करत होता. जिकडे पहावं तिकडे फक्त साधना होती. जूनियर पासून सेनिअर च्या  तोंडात  फक्त  साधनाचेच  नाव होते. कारण अंतरमहाविद्यालयीन वक्तृत्व स्पर्धेत साधनाने त्यांच्या महाविद्यालयाला उच्च स्थानावर पोहचवले होते. विषय होता " मुली आणी भारतीय संस्कृति" हां विषय साधनाचा फार जवलचा होता. तिच्यावर शुभेछाचा पाउस पडत होता आणी त्यातूनच एक अभिनंदनाचा हाथ प्रशांतचा होता.
पण नंतर collage च्या बाहेर फाटकाजवळ आड़वून त्याने मला विचारलं
" अभिनंदन "


" अ....thanks  पण मी ओळखलं  नाही तुम्हाला "


" हो ....कसं ओळखनार , आपण कधी भेटलोच नाही. तसा मी तुमचा सेनिअर आहे "


" ओह ...ok "


त्याची नजर सैरभैर झाली होती. विचरायच काही वेगळ होतं आणी तो काही तरी  वेगळ बोलत होता.

"मला थोड़ा उशीरच झाला आहे. मला जावं लागेल"  साधना उत्तरली 


" ok  चालेल मी तुम्हाला सोडू का?"


" अं " काहीशी प्रश्नाकिन्त  नज़रेने साधनाने उत्तर दिले " नाही नको ..... म्हणजे तुम्हाला कशाला त्रास"


" छे... हो त्यात कसला आलाय त्रास, जर मी तुम्हाला तुमच्या घरी सोडलं की तेव्हडाच तुम्हाला समजुन घेण्यासाठी मला मला वेळ मिळेल,  आणी ओळख ही वाढेल. नाही का ?"  


त्याचे हे सहज बोलने साधनाला थोडेही खटकले नाही. कारण अशी सहज बोलणारी माणसं तिला आवडत  असत.


"हो नक्की पण आत्ता नको, पुन्हा कधीतरी"


जास्त प्रश्न न  विचारता प्रशंतने ही होकार दिला.
" हो चालेल पण एका अटीवर.  उद्या  तुम्हाला माझ्याबरोबर चहा-पाण्याला यावं लागेल."


तिने हसतं मान हलवली. 







त्या रात्री रस्त्याने चालताना साधना जुन्या आठवणी ताज्या करत होती जणू त्या आठवणी आठवून त्या भुतकालातुन पूर्ण पने पुसून टाकायच्या होत्या. पण तिला हे माहीत नव्हतं की भूतकाळ कधीच माणसाचा पीछा सोडत नाही. तो पाठलाग करतच  राहतो. जो पर्यंत तू त्यातून काही शिकत नाहीस तो पर्यंत. असच काहीसं आज रात्री तिच्या बरोबर घडणार होतं.







रात्रीचे ११.०० वाजले होते. रस्त्यावरच्या वाहनांची वरदळ कमी होती. तेव्हाचं तिच्या शेजारी एक मोठी कार येउन थांबली. तिला ही कार कुठेतरी पाहिल्यासारखी वाटत होती. पण कुठे. ते उमगत नव्हते.  कोण आहे आतमध्ये ?
  का थांबली ही गाडी तिच्यासमोर ? 
 काही कळत नव्हते.

----------


 



   



७ जाने, २०१०

मनाचिये गुंती ---- दोन

 







द्विधा हा शब्द मानुस हज़ारवेला हज़ारजागी वापरत असतो, पण येउन संपतो तो त्याच्या मनास्थितिवर. अश्याच द्विधा मनस्थितीत आज साधना सापडली होती. अश्या वेळेस हमखास मानुस बाकीचे कमी पडतात की काय तो स्वता:वरच संशय घ्यायला सुरुवात करतो, साधनाच्या बाबतीत हे असच घडत होतं. taxi तुन उतरताच, "मी उदास तर दिसत नाहीं ना," "माझे डोळे लाल झाले नाहीत ना""सराना काही समजल तर, मी काय उत्तर देऊ" अशे आणी अशे अनेक प्रशनांचा भडिमार ती स्वत:वर करत होती. आणी यासाठी बिल्डिंगच्या खाली असलेल्या सार्वजनिक नळ:च्या इथे जाउन तिने तिचे तोंड धुतले, थोडीशी ओढनी इकडे तिकडे करून, केसावर हलकासा हाथ फिरउन काहीही झालेले नाही मी रोज सारखी आज ही तीच साधना आहे हे दाखवण्याचा एक निरर्थक प्रयत्न करत होती , कारण नावाप्रमाणेच प्रोफ़ेसर. मराठे हे मुंबई विद्यापिठात मराठी भाषेचे प्राध्यापक होते, साधनाला पाहताच जर त्याना या सर्व गोष्ठी समजल्या नाहीत तरच नवल, नंतरची त्यांची फिलोसोफी ऐकण्याची मनस्थिति आज साधनाची नव्हती. म्हणूनच हे सर्व विकल्प साधनाने करून पाहिले.

थोड़ी कचरतच तिने दरवाज्यावर थाप मारली आणी तिथेच तिचा अपेक्षा भंग झाला, दरवाजा अधिपासुनच उघडा होता, तिला काहीही समजेना अत्ता काय करू सराना कसं सामोरे जाऊ, हा विचार तिच्या मनामधे चालत होता. उमभरठा ओलांडताना तिने तिच्या भिरभिरत्या नजरेतून मराठे सर कुठे बसले आहेत याचा निकष लावला, तेव्हाच एका कोपर्यत्ल्या: दहा वर वर्ष्य जुन्या टेबला जवळ पाठमोरे बसलेले मराठे सर दिसले. आजुबाजुला जिलेटीन पेपर्सची पडलेली घान त्याचबरोबर एक कात्री, अणि खेळन्यातले विमान अश्या गाज्यावाज्यात बसलेले मूर्तिमंत मराठे सर. ... होय मूर्तिमंतच कारण गेले ६ महीने एकच वस्तु पुन्हा पुन्हा अमेरिकेत असलेल्या नातवाला पाठवत होते. पण १५ दिवसातच ते gift पुन्हा return भारतातच येत होते. कदाचित पत्ता चुकीचा असावा, नाहीतर घरामध्ये कोणी नसावं अशी समजूत घालून ते पुन्हा ते gift तयार करण्यास सुरुवात करतात. आज ही हाच प्रयत्न चालू होता.

त्यांची नज़र चुकवून साधना आतमध्ये तिच्या रूम कड़े जाण्यास निघाली दोन पावले चालताच तिच्या कानावर काही शब्द येउन धड़कले, "थांब, काय झालं "

तिने काहीसं बीथरतचं मागे वळउन पहिलं, "अं... काही नाही"

"मग आल्या आल्या सुरु होणारी तुझी ती बडबड नाही, का सारखं हे gift मी पोस्ट करत असतो याच्यावरुन काही वाद नाही" छोटसं स्मित देऊन ते बोलले.

चोराला   चोरी करताना त्याच्या   हाताला पकडावं तशी परिस्थिति साधनाची झाली होती

"तुम्ही तुमच्या कामात मग्न होता म्हणून....."

"ते तर मी दररोज असतो, मग आज नक्की काय झालं"

"अं... मी जरा fresh होउन येते हं. नंतर आपन सविस्तर बोलू."

मराठेंच्या प्रशनाच उत्तर न देता काहीतरी बोलायच म्हणून साधना बोलून गेली. पण प्रो.मराठेना जणू काहीतरी झाल आहे याचा साक्षात्कारच झाला होता.

"प्रशांत बरोबरचा आजचा दिवस कसा गेला काही सांगितलं नाहीस तू मला"  शेजारची कसलीतरी चिट्ठी उचलून ते म्हणाले, आणी काही क्षणातच साधनाला कलुन चुकलं की ती चिट्ठी प्रशांतच्या लग्नाची पत्रिका आहे.

सगळे शब्द तिच्या ओठांवर येउन थबकले होते, पण सर्व काही संगन्याचे धाडस तिच्याकडे नव्हते. ओठाबाहेर पड़न्यासाठी शब्द आतुर झाले होते. पण ते बाहेर पडत नव्हते. अश्यावेलेस प्रामुख्याने माणसाचे ओठ साथ सोडून देतात आणी डोळे बोलके होतात. साधनाच्या बाबतीत ही असेच झाले. तिच्या डोळ्यातून पड़नारया शब्द रूपी आसवानी सर्व काबुली देऊन टाकली होती 
 असच होतं जेव्हा आपण मनाला  कुंपण   घालून ठेवण्याचा प्रयत्न करतो तेव्हा हे डोळे ते कुंपण तोडून सर्व काही सांगन्याचा प्रयत्न करतात . जे काही झालं ते सरांन पासून  लपवून ठेवायच होतं पण प्रशांतने  पहिल्यांदाच येउन सर्व काही संगीतालेल दिसत होतं.

परिस्थिति पाहता प्रो . मराठेनी फार काही न बोलता आतमध्ये  जाउन एक ग्लास पानी घेउन आले पण तो पर्यंत साधनाच्या डोळ्यात असंख्य अश्रुनिं गर्दी केली होती. ती स्वताचे डोळे पुसन्याचा प्रयत्न करत होती पण जेव्ह्ड़े अश्रु पुसले जात होते तेव्हड़ेच अश्रु डोळ्यात दाटत होते. डोळ्यांखेरीज तिचे  गाल , मनगट अश्रुंच्या ओघलानी ओले झाले होते. तिची ही अवस्था पाहून प्रो. मराठेना तिची किव आली.त्यानी तिच्या डोक्यावरून अलगत हाथ फिरवला. तिने आशेने मराठें कड़े पहिलं.

" रड... अगदी  मनापासून रड"

सरांच हे अपेक्षापलीकडचं बोलणं ऐकून साधना स्तब्ध झाली 

"जर तू माझ्याकडून सांत्वानाची अपेक्षा करत असशील तर ते मला जमणार नाही जेव्ह्डी बेभान होउन तू प्रेमात पड़लिस तेव्हडिच बेभान रडताना हो पण एकही अश्रु पश्चातापाचा असता कामा नये एव्हडिच  माझी अट " 

" सर यात माझी काय चुकी होती, मी माझ्या परीने जेव्ह्ड जमलं तेव्ह्ड देण्याचा पुरेपुर प्रयत्न केला मग हे असं क घडावं ? "  रडत, हुंदके  देत पण एका वेगळ्याच आवेगाने ती बोलली.

" माणसाच  हिथचं चुकत, प्रेम, मन, भावना या सर्व गोष्टीना मानुस   एकाच जगेहून बघतो , पण या प्रतेक गोष्टीला निरखून पहिलं तर समजेल या पूर्ण पने स्वतंत्र आहेत.त्याना स्वतंत्र जागा आहेत."

"म्हणजे ?" साधना उत्तरली 

" म्हणजे .....तूच बघ प्रेम करत रहिलिस. जेव्ह्ड देता आल तेव्ह्ड देत रहिलिस. पण जेव्हा प्रशांत कडून प्रेम घेण्याची वेळ आली तर तू उपेक्षित रहिलिस. कुठेतरी तुझा स्वार्थ जागा झाला असं नाही वाटत तुला"

साधना केविलवान्या नजरेने पाहत होती. अणि मराठे तिला पुन्हा साधनाच अस्तित्व प्रशांत शिवाय वेगळ आहे हे पटवून देत होते 

" आपल्या मनसांकडून  प्रेमाची अपेक्षा केली तर कुठे काय भीगडलं सर"

"नाही... यात काहीही गैर नाही !.  पण जो मानुस तुझ्या  प्रेमावर जगतो त्याच माणसाकडून प्रेमाची अपेक्षा करन कितपत योग्य आहे ते तू मला सांग, गेल्या दोन वर्ष्य:त तुम्ही एकमेकाना हज़ार वेळा I  Love  u  म्हणाला असाल पण त्यामध्ये तुमची मन किती वेळा सहभागी होती हे सांगू शकशील"

साधनाची मान खाली होती, तिच्या डोळ्यातील अश्रुरूपी शब्द बोलके होऊ लागले होते. पण तेव्ह्डाच प्रयत्न ती रडू आवारन्याचा करत होती. नेमकं  हेच प्रो .मराठेनी टिपल.

"कुठे गेली ती साधना जी स्वताच्या अस्तित्वासाठी, स्वताच्या स्वातंत्र्यासाठी, घरातून पलुन आली होती. तेव्हा विचार केला होतास की तुझ काय होइल किंव्हा तुझ्या घरात्ल्यांच काय होइल "

साधनाचा निरागस चेहरा पूर्णपणे सुकून गेला होता पण प्रा. मराठेच्या वक्तव्याने तिच्यातली मेलेली आशा पुन्हा जिवंत होत होती.

" तुझ्या प्रेमात जर काही खोट  नव्हती तर का म्हणून तू रडतेस समज  एका स्वप्नात होतीस तू आणी ते गोड स्वप्न मोडल गेलं. पुन्हा तुझं अस्तित्व शोधण्यासाठी मिलालेली ही संधी समजुन पुढे जा." 

----------------

रात्रीचे आठ वाजले होते. रविवार असल्याने आजुबाजुच्या  प्रतेंक घरा मध्ये  रेलचेल चालू होती. पण इथे जणू अगरबत्तिच्या सुगंधा व्यतिरिक्त कुणाचाही वावर जाणवत नव्हता.

साधना फ्रेश होउन तिच्या रूम मध्ये असनारया खिडकीतुन एकटक पाहत होती तेव्हाच मराठे तिथे आले त्यांच्या हातात प्रशांतच्या लग्नाची पत्रिका होती.

" मला असं वाटतय की तू प्रशांतच्या लग्नाला जावस."
" पण  तिथे त्याच्या घरातले ......"
" मग काय झालं जर प्रशांत पत्रिका देन्याच धाडस करू शकतो तर तू तिथे जाण्याचं धाडस करू शकातेसच ना. बघ सातचं लग्न होतं. तुला rception पर्यंत पोहचावं लागेल "

तिने होकारार्थी मान हलवली .



















 


"