मनाचिये गुंती ---- दहा

"स्वप्नातल्या जगात जगत होतो. ऐश आराम सर्व काही पायाखाली. तरी देखिल नीरस आणी बेचव आयुष्य जगत होतो मी, या झोपेतून उठवले ते त्या साधनाने "  घरात शांत बसून अंधार करून अविनाश हे सर्व मनातल्या मनात बोलत होता.

" का? . काय चुकीचं बोललो मी जर असच आहे तर तुम्ही सांगा काय बोलतात ही फुलं, काय सांगतात ही फुलं ? 
जे तुम्ही एव्हड खुश होता."

या  अविनाशच्या  प्रश्नाला साधनाने दिलेलं उत्तर खरच त्याच्या मनाला  भिडलं होतं. ते  उत्तर अविनाशसाठीच नव्हे तर पूर्ण मनुष्य जातीला प्रेरणा देणारी नक्कीच होती.

साधना म्हणाली होती 
" माझ्यासाठी ही फुलं म्हणजे   फक्त   ती सुगंध देणारी किव्हा छान रंग आपल्या अंगावर ओढावून  घेतलेली फक्त एक शो म्हणून वापरावीत असे नव्हे. एक फूल म्हणजे पावसाच्या एका थेंब आणी त्याचे अस्तित्व किती विस्मयकारक आहे हे संगनारा एक दूत ..फूल म्हणजे मातीचा हुंकार, पावसाच्या प्रतेक्क थेम्बाला दिलेला प्रतिसाद म्हनुनच तर एक फूल फक्त एकदाच जन्माला येते. "  

अविनाश हे सर्व ऐकत होता. आणी ही मुलगी आपल्याला जे काही सांगत आहे ते पट्न्यासारखे तर नव्हतच पण हे शब्द मोत्यासारखे साधनाच्या तोंडातून पड़त होते हेच सुखकारक  होते.

"माझ्यामते जामिन आणी आकाश  यांचा मिलाप झाला आहे हे  दूर दूर वर पोहच्वनारा वारा  जेव्हा फुलाच्या कानात जावून हा निरोप देतो तेव्हा आणी तेव्हाच फुलाच खळखळवून हसने म्हणजे निसर्गाचा एक अनोखा चमत्कारच नाही का. दोन दिवसाच्या त्याच्या आयुष्यात तो किती सुखं अनुभवतो अणि किती सुखं हाथोहाथ उधळतो हे खरच वाख्न्याजोगे आहे. एव्हडं सगळ मला एका फुलात दिसते."

तिची ही वैचारिक दृष्टी पाहून अविनाश थोड़े भारावलेच त्याना का कुणास ठावुक पण ते साधनाच्या त्या नविन रुपात फारच खोलवर गुंतत चालले होते पण त्याचा पथ पुरावा ते करत नव्हते.

"छान साधना ...! खरच अतिशय छान कल्पना आहे तुझी पण आपल्या या धका धकीच्या आयुष्यात या सर्व विचाराना काय महत्त्व कारण माझच पहा रोज़ सकाळी जीम, त्य्नंतर ऑफिस then घर तिथे माझी बायको असते एका नवरयाला एका बायको कडून ज्या अपेक्षा असतात त्या सर्व अपेक्षा ती पूर्ण करत आहेच. मग का म्हणून या पहजिल गोष्टीमध्ये मी अडकून पडू यान साठी माझ्याकडे अजिबात वेळ नाहिये."

साधना हसली आणी बोलली 

" याचं उत्तर तुम्हाला फुलाच्या सुगंधात भेटेल .. फुलाचा सुगंध म्हणजे आकाशतत्व कारण त्याला अंतर नाहिये म्हनुनच सुगंधाचा प्रारंभ आणी शेवट शोधता येत नाही म्हनुनच वार्याचा एक झोका त्याला जिथपर्यंत नेयिल तिथपर्यंत त्याचे आकाश . आपल्या मानसांचं ही असच असतं सर जिथपर्यंत आपण सुख उपभोगु शकतो तिथपर्यंतच  आपण सुखी असतो पण  सुखाचा  थोडासा जास्त ढोस भेटला तर तोही आपल्याला नकोसा वाटतो. आपल्या कड़े सर्व काही असून सुद्धा फार काही नसतं पण त्याचा विचार न करता आपण आपले आयुष्या जगत असतो. पण जेव्हा कळत  की  अरे हे तर मला नको होतं तेव्हा खरया सुखाचा वेध आणी शोध चालू होतो."

काहीसे गडबडून अविनाश म्हणाले नाही नाही मी खुश आहे. सध्या तरी माझी बायको आणी मी दोघे ही आनंदी आयुष्या जगत आहोत " 

"जेव्ह्दं मी तुमच्या बायकोला ओळखते. त्यावरून ऐव्हाड्च म्हणेन की  तुम्ही दोघे खुश आहात कारण तुमची लाइफस्टाइल एकच आहे. ना तुमच्या काही अपेक्षा आहेत आणी ना तुमच्या बायकोच्या तुमच्याकडून. आणी जर अपेक्षाच नसतील तर पूर्णत्व येणार कुठून.
तुम्हाला कदाचित राग येईल माझ्या या बोलण्याचा पण मला संगाव्सं वाटत आहे ज्या गोष्ठीवर प्रेम करण्यात काही रिस्क नाही . त्या गोष्ठीवर  प्रेम करणारी मानसं खुप असतात. पण खरतर ते प्रेम नसतं ती मालकी असते. कारण ते प्रेम सुरक्षित असतं तिथे समर्पण नसतं. आणी समर्पनाशिवाय प्रेम .....हं .. its too difficult   "

तिचे शब्द अजूनही अविनाशच्या कानाशी घुरळ  घालून बसले होते. तेव्हड्यात त्याच्या कानावर काही अनपेक्षित आवाज़ येवून धडकला आणी तो होता. नंदिनिचा.

"अरे अवि इतक्या लवकर  ऑफिस मधून कसा काय आलास " बोलतच तिने तिच्या हाथाना रुंदावून अविनाशला मीठी मारण्याचा प्रयत्न केला. पण अविनाशने त्याचा मुड नाहिये असं दाखवत बाजुला सरला.
 आणी नंदिनी तिथून निघून गेली.

अविनाशने पाठमोर्या  नंदिनिकड़े पाहिलं आणी पुन्हा विचारात गुंतला 

"अरे हे काय नंदिनिने काय झालं हे विचारलं सुद्धा नाही. दररोज दिली जाणारी मीठी आज अश्याप्रकारे 
झिडकारन्याचे कारण ही तिने विचारले नाही. याचा अर्थ काय मला जे हवं आहे ते द्यायचं काम ती दररोज करते पण  मनाचं काय त्याला काय हवं अहे  ते  कसं कळनार तिला खरच साधना बरोबर बोलली हे ते प्रेम नव्हे जे मला हवे आहे. मग  ते आहे तरी कुठे  कसं शोधू मी त्याला " 

तेव्हड्यात नंदिनी तिथे फ्रेश होंउन आली. तिला काही बोलायचे होते पण  ती अड़खळत होती 
अविनाशने  ते ओळखले आणी तिला बोलला 
" काय झालं काही बोलायचे आहे का? "
"हो कदाचित तुम्हाला अथ्वानित नसेल पण सांगन भाग आहे."
अविनाशला काहीही कळत नव्हते " काय झाले आहे "
उद्या आपल्या लग्नाचा चौथा वाढदिवस आहे. आणी दरवर्षीप्रमाने तुम्ही या वर्षी ही विसरलात असो  विचार करत होते  की उद्या  घरी एक पार्टी organise  करावी पहा जमलं तर लवकर या " एव्हडं बोलून नंदिनी तिथून निघनारच होती पण ..

" हे नंदू सॉरी .... खरच आपल्या आयुष्यातला अव्हादा मोठा क्षण आणी मी .... सॉरी या पुढे असं होणार नाही. उद्या लवकर येइन आणी माझ्या काही friends ना सुद्धा invite  करें ओके .."

नंदिनी हसतच पुढे आली. आणी अविनाशला तिने मीठी मारली. 

...............................

पुढील भाग 
लवकरच ....