२५ फेब्रु, २०१०

मनाचिये गुंती - नऊ

साधना अविनाशच्या  केबिन कड़े जाण्यास निघाली.
अविनाश फोन वर बोलत होता. फोनवर बोलता बोलता त्याने एक नज़र त्याच्या दिशेने येनारया साधनाकड़े पाहिलं. आणी का कुणास ठावुक त्याची नजर तशीच तिच्या मूर्तिमंत चेहरयाकड़े पाहत राहिली . कदाचित साधनाला ही ते जाणवलं असावं. म्हनुनच की काय ती सुध्हा थोड़ी लाजरी बुजरी झाली. ती काही बोलणार तेव्हड्यात अविनाशने तिला नजरेने आत येण्याचा इशारा केला. ती आत जावून खुर्चीत बसली. तेव्हड्यात तिचं लक्ष्य तिथेच असलेल्या गुलाबाच्या फुलांवर गेले. आणी थोड़ी ती हसली


  तिला कालचा सर्व प्रकार आठवला. तिने फक्त तिचे विचार मांडले होते. पण हे विचार एखाद्या व्यक्तीमध्ये एव्ह्दा बदल घडवून  आनु शकतात. हे तिला पटत नव्हते.




कसे पटणार ?  तिला कधी तिची स्वताची ओळख पटली नव्हती. प्रशांतच्या कारणाने ते ही जामुन आले होते. असो ती थोड़ी प्रसन्न मनाने अविनाश समोर गेली. काल रात्री बसून पूर्ण केलेला लेख त्याच्या समोर ठेवला. कदाचित काल भेटलेला ओरडा ती विसरली असावी. नाहीतर  हे  असे धाडस!


" मिस . साधना" अविनाश ने तिचे लक्ष वेधून आणी हाथातला फोन खाली ठेवून तिच्याकडे पाहिले
" काल मी तुमच्या विचारांवर फार विचार केला. कदाचित तुमच्या या विचारांचा आपल्या साप्ताहिकाला नक्कीच चांगला प्रतिसाद मिळेल, अहो मिळेल काय !  मी आपल्या वाचकांकडून आलेल्या सर्व पत्रांचा मागोवा घेतला, तुमच्या मागच्या स्तोर्य्ला छान प्रतिसाद येतो आहे."


साधना हसून बोलली. " मिळनारच  सर" त्याने तिच्याकडे साशंक नज़रेने पाहिले.  " अहो .. आजकाल लोकांना सत्या हवं असतं, आपले विचार त्यांच्यावर आत्तापर्यंत लाद्त होतो जे कधीच आपल्या आयुष्याचा घटक नव्हते . त्याना जेव्हा तुम्ही त्यांच्या मनाचं प्रतिबिंब दाखवाल. तेव्हा ते कुठे तरी आपल्याला आपल्या सप्ताहिकाला त्यांच्या घरात स्थान देतील."


साधना बोलतच जात होती. आणी अविनाश फक्त ऐकत होता.
" जो पर्यंत आपण स्वताला स्वताच्या नज़रेतुन पाहत. नाही तो पर्यंत तुम्ही दुसरयाला त्याच खरं रूप दाखवू शकत नाही. even  मी म्हणेन की तो तुमचा हक्कच नाहिये."


" अच्छा म्हणजे तुम्हाला म्हणायचे आहे की काल आपल्यात जे सवांद झाले ते तुम्ही तुम्हाला पड़तालुन नंतर माझ्याशी शेयर केलेत. का ? याचा अर्थ काही दिवसांपूर्वी ची साधना कोणी वेगळी होती. आणी ही कोणी वेगळी आहे. हो का ?"


साधना गड़बडली तिच्याकडे याचं काही उत्तर नव्हते.


" नाही अगदीच असं नाही."
"मग कसं ? " साधना च्या डोळ्यात डोळे घालून, तिच्या प्रश्नाकित नज़रेला नज़र भिडवून अविनाश बोलले.


तेव्हड्यात तिथे साठे आले . प्रभाकर साठे हे आमच्या ऑफिस मधले  एकमेव लेखक असे आहेत की ज्यांच्या खाजगी आयुष्याचा आणी त्यांच्या profetional लाइफ वर कधी प्रभाव पडत नाही .


" सर ते काही पेपर्स वर तुमची सही हावी होती."
काही वेळ त्या पेपर्सवर नजर फिरवल्यावर त्यानी पेनसाठी साठेंच्या दिशेने हाथ फिरवला तोच त्यानी खिशातला पेन काढून अविनाश समोर ठेवला. अविनाशने  पेपर्स साइन करून दिले. आणी हा सर्व प्रकार साधना समोर होत होता. साठे पेपर्स घेवुन निघून गेले. पण साधना तिथेच होती. थोडीशी फिरकी घेत अविनाश साधनाला बोलले.


" काय माझ्या प्रश्नाचं उत्तर नाही दिलत अजुन "
साधना हसून बोलली


" एक सांगाल सर "
" हं ...बोला "
" तुमच्या या डेस्कवर ऐव्हाड़े पेन पडलेले आहेत तरीही तुम्ही साठें कड़े पेन का मंगितलात यात्लाच एक का वापरला नाहित."
" अहो ते इम्पोर्टेड पेन आहेत.असे छोट्या मोट्या कामासाठी काय वापरायचेत"


साधना अपेक्षित असलेल्ल्या उत्तराने खुश झाली.


"अ अ अ .... काय बोललात इम्पोर्टेड पेन .... छोटी मोठी कामं .. मागच्या वेळेस यातला एक तरी पेन तुम्ही कधी वापरला होता सांगू शकाल ?"


अविनाशच्या चेहरा प्रश्नाकित झाला होता.


" नाही ना.. अहो ज्या वस्तुच काम जे आहे ते त्या वस्तुला करावं लागणारच त्याशिवाय गत्यंतर नाही. कितीही महागडी वस्तु असो, तिचा गुणधर्म जर वेळ प्रसंगी माणसाला उपयोगी पडला नाही तर तिचा काय उपयोग. आपण तर साधी मानसं आहोत जेव्हा आपल्याला समजतं की आपण चुकतो आहोत तेव्हाच आपन ती चुक सुधरव्न्याचा प्रयत्न करतो नाही का . चुकीच्या आधी आलेल्या  शहानपनापेक्षा त्यानंतर आलेल्या शहानपनाला  महत्त्व अधिक असतं कारण तिथे अनुभव लपलेला असतो."


अविनाश पूर्ण पने साधनाच्या बोलण्यात मंत्रमुग्ध झाला होता. इतक्या वेळा ही मुलगी आपल्या समोरून गेली होती. पण तेव्हा कधी ही नजर वर न करता या मुलीने पाहिलं नव्हतं आणी अत्ता तीच नजर इतकी तीष्ण होवून नज़रेला भिडू पाहतिये.


साधना तिच्या शब्दात इतकी गुंग झाली होती की तिला कळत  ही नव्हतं की ती जे काही बोलते आहे ते अविनाशच्या डोक्यात तरी जात आहे का?


" आहो जर हे पेन तुम्ही तुमच्या त्या जुन्या प्लास्टिकच्या फूलन सारखेच फक्त शो पिस म्हणून ठेवणार असाल तर ठीक आहे. कारण कितीही महागडे शो पिस आणून ठेवले तरी फक्त त्या जगेचं सौंदर्य वाढतं पण माणसाच्या मनाचं काय त्याचं सौन्दर्य तर पैश्यात मोजता येत नाही."


" मला काहीही कळत नाहिये. म्हणजे ... हे कळते आहे की तुम्ही काय बोलत आहात पण या सर्व गोष्ठी आपल्या आयुष्यात कश्या काय उतरवणार . its realy too difficult ."


"का .. यात अवघड ते काय. मला सांगा. आज तुमच्या टेबलावरची ही गुलाबाची फुले त्याजागी कालपर्यंत ती प्लास्टिकची फुलं होती. असं का? काल मी म्हणाले म्हणून की अजुन काही ? "


" हो...... काल तुम्ही जे काय बोललात ते मला पटलं. even मी घरी जावून  या सर्वाचा विचार सुद्धा केला."


"वेगळ! ..." एकदम कुत्सित हास्य देवून अविनाश ने विचारलं.


" ह्म्म्मम्म .. म्हणजे तुम्हाला या फुलांमधून एक वेगळ असं. जे शब्दात वर्णन करता येणार नाही, असं काही जाणवलं  नाही. एक नैसर्गिक पण तेव्ह्डाच आत्मिक आनंद देनारं काहीतरी"


" नाही ,,, असं काही जनावुन घेन म्हणजेच टाइमपास  आहो आपण मानसं आहोत जगातल्या बाकीच्या प्राण्यांनपेक्षा आपल्याला कितीतरी पटीने चांगली  देवाने  विचार करण्याची शक्ति दिली आहे. तुम्ही बोलताय तसं करायला लागलो तर तुम्हाला नाही वाटत. काही दिवसानी आपल्याला जंगलात जावून राहावं लागेल."


साधना फक्त मुक्त पने थोडीशी गालातल्या गालात हसली.


" का? .. काय चुकीचं बोललो मी जर असच आहे तर तुम्ही सांगा काय बोलतात ही फुलं काय सांगतात ही फुलं जे तुम्ही एव्हड खुश होता. त्याना पाहिल्यावर " थोडेशे पुढे येउन आणी तेव्ह्डेच गडबडून अविनाश म्हणाले ........

  

१८ फेब्रु, २०१०

मनाचिये गुंती ---- आठ

"दहाच ऑफिस होतं, म्हणून मी सकाळी एक तास अगोदरच निघाले. साप्ताहिकाच्या  लेखाचा आणी मेन स्टोरीचा सर्व भार माझ्यावरच असतो पण या वेळेस सरानी काहीही विषय दिला नव्हता. मग सुरुवात तरी  काय आणी कुठून करणार.
९.३० ला ऑफिस मध्ये पोहचल्यावर पाहिले की अविनाश सर दोन तास अगोदरच आले होते " साधनाच्या एक वर्ष्याच्या कामकाजात असे कधी घडले  नव्हते

" गुड मोर्निंग सर " सराना पाहताच साधना उत्तरली
 थोड मागे  वलून आणी छोटसं हसू ओठांवर ठेवून अविनाश बोलले

" हाय , अछा तर ही वेळ आहे तुमची येण्याची तर"
 " माझ्या गैरहज़िरित सुद्धा माझ्या ऑफिसचं काम थांबणार नाही हे नक्की" थोडसं मस्करी करत आणी  काही पावले पुढे  येत अविनाश बोलला.

त्यांच्या चेहरयात वेगळीच चमक दिसत होती. जणू  त्यांच्यातला  अविनाश एका नव्या रुपात नव्या बहरात आला असावा हेच ते रूप जे पहिल्या वहिल्या प्रेमात प्रतेक माणसाला आपल्यात जाणवत. साधना ही काहीशी अशीच नव्या बहरात आली होती जेव्हा तिला प्रशांतच्या  प्रेमाचा साक्षात्कार झाला होता.

आपल्या केबिन कड़े वळत  साधना तिच्या भूतकाळ:आत  रमली.
दररोज ऑफिस सुटल्यावर चौपाटीवर फिरने, हाथात हाथ घेवुन त्या बेसुमार वाहनारया समुद्राच्या लाटाना तुडवत तिथून फिरने जणू  त्यांच्या  प्रेमाची ग्वाही ते  त्या समुद्राला देत. दररोज नवनविन फुलांचे गुच्छ कदाचित साधनाच्या  टेबलावर दररोज असणारी नवनवीन ताज़ी  फुलं येण्याची सुरुवात इथूनच झाली होती. कोण्या महापुरुषाला एका दैवीशक्तीचा आविष्कार घडावा तसा त्या दोघाना  तेव्हा एकमेकांच्या प्रेमाचा आविष्कार घडला होता.
माहीत नाही कुठे माशी शिंकली आणी अचानक दोन आठवड्यापूर्वी त्या समुद्राजवळच प्रशांतने भेटायला बोलावले तेव्हा ना त्याच्या जवळ माझ्यासाठी फुले होती ना कुठे त्याच्या डोळ्यात ते प्रेम

" काय झालं प्रशांत इतक्या तातडीने का बोलावलस." त्याचा चेहरा समुद्राच्या लाटांचा वेध घेत होता. आणी साधना फक्त त्याकडे पाहून काहीतरी चुकिच घडणार  आहे  याचा चंग बांधत होती.

" साधना ..." मागे वळत  तो बोलत होता " अगं घरातल्यानी माझं लग्न ठरवले आहे."
साधना  स्तब्ध होती. त्याचे डोळे जमिनीच्या दिशेने होते. साधनाला विश्वास बसत नव्हता की हा तोच प्रशांत आहे ज्याने माझ्या नज़रेत नज़र भिडवून सांगितले होते की माझ तुझ्यावर प्रेम आहे आणी आज
"मग ...हे तूझ्या घरात्ल्यानी ठरवल ना! तू काय ठरवल आहेस "
या उलट वाक्याची आपेक्ष्या त्याने केली नव्हती पण आलेल्या प्रश्नाच उत्तर काय देऊ याचाच विचार त्याने जवळ जवळ दोन मिनिट केला. तिच्याकडे न पाहता तो मागे फिरला. समुद्राचा खारा वारा  त्याना अधून मधून ओळख दाखवत होता पण आज याची  जाणीव दोघाना ही नव्हती.
" वेळ प्रसंगी मी माझ्या  घरात्ल्यान्च्या विरोधात जावून लग्न करें, पण तुझ्याशिवाय लग्न करणार नाही. ही तुझीच वाक्य  होती ना. आता काय झालं. कुठे गेलं तुझं ते प्रेम ......" तिला  मध्येच थांबवत प्रशांत बोलला की
" तो सर्व बालिशपना होता आता आपल्याला आपल्या भविष्याबद्दल विचार करावा लागेल. तुझी जागा माझ्या आयुष्यात कोणी घेवुच शकत नाही पण माझी फॅमिली जीने मला लहानाचं मोठं केलं त्यांचे काही हाक्क आहेत की नाहित, त्यांच्या अपेक्षा मी पूर्ण करणार नाही तर कोण "

हे ऐकताच साधनाचे डोळे पाणावले होते  "  भविष्याचा विचार.  तो विचार करताना  तर मी फक्तं तुझा विचार केला होता आयुष्यामध्ये कधीच कोणावर विश्वास ठेवला नव्हता तेव्ह्डा तुझ्यावर ठेवलाय. भविष्याही तूच होतास. पण तू कदाचित मला तुझ भविष्या समजलं न्व्ह्तासं" तिचे भिजलेले डोळे अणि थरथरनारे ओठ पाहून  एक  क्षण प्रशांत थबकला

"साधना माझ्या हाथात काहीही नाहिये आपण एकमेकाना विसरलेलच बरं. be  practical "

हे बोलून प्रशांत तिला एकटीलासोडून निघून गेला . पुन्हा एकदा एकटेपणाची झळ  तिच्या आयुष्याला लागली होती. तीच्या डोळ्यातला पुर संपता संपत नव्हता."

" excuse  me  mam , "
हे शब्द ऐकताच साधना दचकली. आणी तिला कलुन चुकलं  की ती अत्ता त्या दिवसापासून कितीतरी लांब आली आहे जिथे ती आणी फक्त तिचे विश्व आहे. तिने वर पाहिलं

" अरे चंदू  तू , काय झालं ? "

चंदू साधनाच्या ऑफिस मध्ये काम करणारा एक मुलगा होता.
".... तुम्हाला अविनाश सर बोलावत आहेत."

" हा.. हो तिकडेच  जाण्यास निघाले होते मी. "

साधना अविनाशच्या  केबिन कड़े जाण्यास निघाली.
अविनाश फोन वर बोलत होता. फोनवर बोलता बोलता त्याने एक नज़र त्याच्या दिशेने येनारया साधनाकड़े पाहिलं. आणी का कुणास ठावुक त्याची नजर तशीच तिच्या मूर्तिमंत चेहरयाकड़े पाहत राहिली . कदाचित साधनाला ही ते जाणवलं असावं. म्हनुनच की काय ती सुध्हा थोड़ी लाजरी बुजरी झाली. ती काही बोलणार तेव्हड्यात अविनाशने तिला नजरेने आत येण्याचा इशारा केला. ती आत जावून खुर्चीत बसली. तेव्हड्यात तिचं लक्ष्य तिथेच असलेल्या गुलाबाच्या फुलांवर गेले. आणी थोड़ी ती हसली

  तिला कालचा सर्व प्रकार आठवला. तिने फक्त तिचे विचार मांडले होते. पण हे विचार एखाद्या व्यक्तीमध्ये एव्ह्दा बदल घडवून  आनु शकतात. हे तिला पटत नव्हते.






 

१२ फेब्रु, २०१०

मनाचिये गुंती ----- सात

अविनाश मुजुमदार नाव जसं वजनी होतं तसं हे व्यक्तिमत्त्वं ही तसच आणी तेवढच वजनी. आत्ता पर्यंत कधी ऑफिस मध्ये कोणी मान वर करून अविनाशशी बोलले नव्हते, आणी आज
" ही कोण कुठली माझ्याकडून दिल्याजानारया वेतनावर जगनारी writer   माझ्या विचारांवर   टिकास्त्र कसे सोडू शकते."
डोक्यातला कलहं वाढतच जात होता. राग येत होता पण कुठे तरी साधना जे काही बोलली ते डावलन्यासारखे  नव्हते.
आपली भलीमोठी गाडी चालवताना एव्हाना अविनाशला गर्व असे की माझ्याकडे एवढा पैसा आहे की मी रस्त्याने चालनारया प्रत्येक माणसाच्या नजरा माझ्याकडे खेचू शकतो. पण आज एका फुलाची महती साधनाने ज्यापध्हतिने सांगितली ती पद्धत अविनाशच्या त्या गर्वाला इतक्या खाली ठेचकलुन दिले की तिथे अविनाशचा झालेला अपमान ही अविनाशला त्याच्या वेगलेपणाची  जाणीव करून गेला.


बंगल्यात गाडी पोहचताच अविनाशने त्याच्या हातातील bag  सुंदर नावाच्या त्याच्या नोकराकड़े दिली. आणी सरळ जावून हॉल मधल्या एका सोफ्या वर जावून पहुडला. थोडासा थकवा जाणवत होता, पण डोळे बंद करताच साधनाचे ते उलट शब्द कानाजवळ गर्दी करत होते .


"काय चुकत आहे माझे.  मी ज्या पधातीने जगत आहे, ते की मी स्वता चुकत आहे .  नाही  नाही आज मझ्या जवळ जे काही आहे. ते मी जो काही आहे तसं कमावलं आहे. मी चुकुच शकत नाही. आणी राहिलं त्या फुलांच तर its  just part of   profetionalism . ती फुलं पाहून ही मी खुश आहेच की. मग का त्या फुलांचा अट्टाहास " अशी मनाची समजूत घालून,  थोडसं  पुढे होवून अविनाश फ्रेश होण्यासाठी निघाला तोच त्याची नजर तिथेच टेबलावर असलेल्या मोती च्या फोटो फ्रेम वर गेली. पुढे जाउन अविनाशने त्या फ्रेमवर हाथ फिरवला आणी काही वेळातच त्याचे डोळे पानावले.


मोती अविनाशचा पाळीव कुत्रा ज्याने अविनाशला जवळ जवळ तीन वर्ष्य साथ दिली पण त्या तीन वर्ष्यात त्या मुक्या प्रान्याने लावलेल्ल्या लळयाने अविनाश पुरता भिजला होता. मोत्याशिवाय अविनाश कधीही जेवायचा नाही की त्याला पाहिल्याशिवाय तो कधी ऑफिसला ही जात नसे. मोत्याच्या बाबतीत ही असेच अविनाशला पाहिल्याशिवाय तो झोपत  नसे. अविनाशच्या येण्याच्या वेळेस बंगल्यात  तो येरझर्या घालत असे. हे मोत्याचे चमत्कारिक वागने फक्त अविनाशसाठीच असे. पण कुठे माशी शिंकली आणी फक्त एकदा लाडाने नंदिनिच्या अंगावर उडी  मारल्याने  तिची कीमती साडी फाटली होती. आणी याची शिक्षा म्हणून नंदिनी ने त्याला कुठेतरी लांब तिच्या एका मैत्रिणीच्या घरी पाठवून दिलं होतं आता माहीत नाही  तो नेमका कुठे आहे. पण जाताना अविनाशच्या नज़रेला एक नज़र भिडवून  तो गेला होता ती नजर जणू अविनाशला संगत होती की " मला जायाच नाहिये " " जे काही झालं ते माझ्या प्रेमाचा भाग होता पण तू ओळखलच नाहीस, जास्त काही नाही पण मी दिलेलं प्रेम तरी दाखवायचसं "




" त्याने भरभरून दिलं पण मी त्यावेळी त्याची ती घाभरलेली नज़र ओळखु शकलो  नाही, कदाचित त्याच्यापेक्षा मला नंदिनीचं प्रेम मोठं वाटलं असावं "  अविनाश स्वताला अपराध्यासारखे मानत होता. प्रेमात गफलत करने माणसाचा गुणधर्म  तो पनाला लावणे म्हणजे तारे वरची कसरत हीच कसरत चुकवावी म्हणून माणूस मागे पुढे न पाहता  " हाजिर तो वजीर " या संकल्पनेनुसार स्वताला कोणत्या व्यक्तिपासून नफा आहे ते पाहून विचार करणं काही चुकिच नाही


"तुम्ही  इथे आहात"
पाठीमागून आलेला नंदिनिचा आवाज़ ऐकून अविनाशने डोळे पुसले आणी वलून  पाहिलं

" कित्ती वेळ वाट पाहिली तुमची आणी तुम्ही इथे "

" सॉरी ... तुला फ़ोन करून संगनाराच होतो पण ..."

"विसरलात ....हं हं .... मी तुमची लग्नाची बायको आहे. हे कधी विसरु नका म्हणजे मिळवली"

अविनाश साठी  हे सर्व नविन नव्हतं . दररोज  त्याची अन नंदिनिची या ना त्या कारनावरून  वादावाद होतं असे .

" झालं तुझं.  माझं डोकं दुखत होतं म्हणून मी घरी आलो. तुला फोन करत होतो पण कदाचित तू पार्टीमध्ये  busy होतीस"
अविनाश  काहिश्या रागा रागाने तिच्याशी बोलत होता. " पटत नसेल तर मोबाइल वरचे miss call ची लिस्ट पहा "

हे ऐकल्यावर खाजील होउन नंदिनी आतमध्ये गेली. आणी अविनाश पुन्हा आपल्या विचारांमध्ये रमून गेला.

------------

इकडे साधना आणी प्रो . मराठे. रात्रीची जेवण झाल्यावर गप्पा मारण्यासाठी बाल्कनीत आले. बिल्डिंग मधील काही मुलं  खाली खेळत होती.


" किती निरागस आहेत ही मुले, यांच्या भावितव्यात काय काय वाढून ठेवलय कुणास ठावुक" काहिश्या सूचक शब्दातून साधना बोलली.
" त्यातच तर  खरी मज़ा आहे, माणसाला पुढे काय होणार आहे माहीत नसतं. पण तरीही शंकांच काहुर तो आपल्या आजुबाजुला ओढावून  घेतो. आणी पूर्ण आयुष्याभर त्या शंकांच निरसन करत राहतो. ना तो जगतो, आणी ना त्या लोकाना जगु देत, जी त्याच्या या शंकांचा घटक असतात."

साधना तत्परतेने हे सर्व ऐकत होती. आणी तेव्हा तिने मराठेना तिच्या ओफ्फिसमध्ये घडलेली गोष्ट सांगितली.
हे ऐकून ते हसले आणी म्हणाले

" छान! ... असच स्वताला आणी स्वताच्या विचाराना लोकांपर्यंत पोह्च्वत जात जा, यातून तुला तुझ्या मनाचा ठाव ठिकाना लागेल, आणी मानसानां तुझ्या अस्तित्वाचा"

हे ऐकून तिला भारावून आलं ती वाट पाहत होती ती उद्याच्या दिवसाची तिला पाहायचं होतं की आजच्या घटनेचा अविनाशवर काय परिणाम पडला आहे.

---------
पुढील भाग   
लवकरच ......    

३ फेब्रु, २०१०

मनाचिये गुंती --- सहा

"मे आय कमिंग सर ,"
हे शब्द कानावर पडताच अविनाश नी रोक्षानी मागे वळउन  पाहिले.


साधना थोडीशी घाबरलेलीच होती. तिला काही कळत  नव्हते की हे तेच अविनाश आहेत का ज्यानी तिला काल रमाच्या  घरी सोडलं होतं.


"काय झालं आहे तुम्हाला" अविनाशने चमकुन विचारलं " तुम्ही पहिल्या सारख काम करत नाही आहात,
any problem"


"नाही काही नाही सर "


" काही नाही. मग स्वप्न म्हणून आयुष्या कड़े पाहनारया  एका मानसाम्ध्ये एव्हढा आमूलाग्र बदल"


" म्हणजे.. मी काही समजले नाही  "


"अहो " आपल्या  सिंहासना सारख्या त्या खुर्ची वरून उठून अविनाशनी तिच्याकडे पाहिलं


" तुमच्या टेबला वरचा तो flower pot , ज्यातील फुले तुम्ही गेले आठवडाभर बदलली नाहीयेत. तेव्हाच मला वाटल की काही गौड़मंगल आहे, पण या वेळेसचा तुमचा लेख वाचला आणी सर्व काही उलगडल. घरी काही probluem  चालु आहे का ? "


"नाही सर, actuly "
"हे बघा, तुमच्या खाजगी जीवनात काय चालू आहे, हे जानन्याचा मला थोड़ी  ही उत्सुकता नाही, पण तुमच्या या नविन रुपाचा माझ्या साप्ताहिकावर पडलेला परिणाम पाहता हे मला जाणून घ्यावं लागेल ."


साधना आ वासून अविनाशचे हे बोलने ऐकत होती. फक्त एका flower pot मधील कुजलेल्या फुलानवरून अविनाशने अंदाज़ पंचे जो निश्कर्ष  केला तो बरोबरच होता.


" मला माहित नव्हतं सर की तुंम्ही तुमच्या स्टाफ कड़े इतक्या बारकाईने पाहता."


" आहो पाहावच लागत. त्या शिवाय थोडीच bussiness चालवता येतो, तुमचच  पहा. त्या तुमच्या टेबलावर दररोज ठेवलेली ती छान फुलं, जो पर्यंत ती ताज़ी टवटवित्  असतात तो पर्यंत आनंद ओसंडून देतात पण नंतर कोमेजुन गेल्यावर तितकच नैराश्या तोंडावर सोडून जातात."


हे अविनाश चे बोलने साधनाला खटकले. आणि आत्तापर्यंत बंद ठेवलेले तोंड तिने नाइलाजा खातिर उघडले
" आहो ते फूल आहे. आनंद देऊन कोमेजुन जाने हा त्याचा गुणधर्मच.  आता त्या फुलाने दिलेला आनंद चेहरयावर किती ठेवायचा हा  प्रश्न ज्याचा त्याचा नाही का ?"


" हो मान्य करतो मी ही पण तुम्हीच पहा. आयुष्यातिल  एका धक्क्याने तुम्ही त्या फुलाने दिलेल्या  त्या सर्व आनंदावर
वीरजन टाकले हो. त्या पेक्षा आमचे बारे आहे. ही कागदाची इम्पोर्टेड फुलं आम्ही आमच्या टेबलावर सजवतो. जी कधी कोमेजत ही नाहित आणी आनंद ....."
 "तो आनंद ही तेव्ह्डाच उसना असतो " अविनाशचे बोलने मध्येच थांबवून साधना बोलली .
" ज्या फुलांबद्दल तुम्ही सांगत आहात. त्या फुलांचा आनंद माणसाने निर्माण केलेला असतो. त्याला निसर्गाचा सोपस्कार नसतो. आणी ही माझी फुले निसर्गाचं अनमोल देन आहे ज्याला माणसांच्या रुढीचा गंध ही नसतो, जरी ते कोमजले तरी निर्वाल्य बनून पवित्र बनते, दोन दिवसांच्या आयुष्यात ते फूल  स्वताचा गंध, स्वताचं सर्वस्व असणारे त्याचे ते रूप सर्व काही माणसाच्या हाथात देते, पण आपण आपलं सर्वस्व हक्क, कर्त्तव्य, अहंकार आणी स्वर्थिपनात आपलं सर्वस्वं झाकुंच ठेवतो "  


तिचं ते रूप अविनाश साठी नविन होतं, पण जे काही होतं त्याने अविनाश थकक नक्कीच झाला.


"सॉरी ...तुम्हाला राग आला असेल but its  true  "
"पुढच्या अंकात तुमच हे रूप पाहायला मलाच नव्हे तर आपल्या वाचकाना ही नक्कीच आवडेल "
साधनाने आपली अपराध्या सारखी नज़र वर करून निघून तिथून गेली
तिच्या डोक्यात विचारांची घाळमेंळ चालु होती. तिला समजत नव्हतं की हे सर्व तिच्या डोक्यात कसं आलं, आल ते आल वरून ओठान्पर्यंत.
" कदाचित मी माझं आयुष्य,  माझे विचार, माझ अस्तित्व, शोधण्यास आणी ते पटवून सांगण्यास निर्भीड झाले आहे. हे याचच लक्षण असावं  "  असाच काहीसा विचार करत ती तिच्या केबिन मध्ये गेली.


इकडे अविनाशच्या डोक्यात सुद्धा विचारांची घालमेल चालु होती, " ही मुलगी जीने  कधी  माझ्यासमोर तोंड ही उघडलं नव्हतं तिने आज मला मी किती चुकत आहे हे दाखवून देत होती. " काहिश्या धुसुर विचारानी अविनाशच्या डोक्यात गर्दी केली होती. तेव्हडयात शेजारचा फोन कड़ाडला.


"हेल्लो "
" हा बोल नंदिनी, अ.. अ ...अ .. अत्ता काही नेमकं सांगू शकणार नाही. असं  कर तू अगोदर तिथे जा मी नंतर वाटल्यास join 
होइन."



-------------------